Ήθελα να γράψω μια επιστολή, ευχαριστήρια επιστολή, προς τα μεμονωμένα άτομα και προς το Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων του Σχολείου μου, όχι μόνο το φετινό αλλά και των προηγούμενων ετών.
Θα μπορούσε να είναι ένα τυπικό ευχαριστήριο αναφέροντας απλά ονόματα και δράση… όμως νομίζω πως η ουσία τελικά δεν είναι αυτή, ούτε θέλω να εστιαστώ στην ξερή αναφορά ονομάτων. Στόχος μου είναι να αναφερθώ στο πόσο σημαντική είναι η προσφορά του ενός, γιατί ταυτόχρονα αυτή η προσφορά δημιουργεί νοοτροπίες και δυναμικές συνεργασίας.
Ας δώσω όμως ένα δυο παραδείγματα για να γίνω πιο σαφής: Ο Πρόεδρος του Συλλόγου Γονέων βρήκε την αρτοποιεία «ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΣ» η οποία προσφέρει δωρεάν δεκατιανό σε 16 παιδιά καθημερινά. Για να φτάσει όμως αυτό στο σχολείο είναι ανάγκη κάποιος να πάει να το παραλάβει, να το φέρει σχολείο και στο σχολείο κάποιος να το μοιράσει στα παιδιά που έχουν ανάγκη. Και πάμε στο δεύτερο. Η κυρία Κωστάντζα Βικάτου που έχει το κυλικείο στο σχολείο μας πάντα είναι αρωγός σε δράσεις εθελοντισμού. Φέτος με τον κύριο Antonio Velasti, με τον οποίο μας έφερε σε επαφή, βοηθούν καθημερινά δύο μαθητές στο σχολείο μας. Αν η κυρία Κωστάντζα δε γνώριζε τον κύριο Antonio, δεν του μίλαγε για τις ανάγκες, δε θα βοηθούσε ποτέ αυτά τα παιδιά. Και άλλο ένα παράδειγμα: κάθε βδομάδα έρχονται πίτσες στο ολοήμερο από το Patra Pizza. Ο κύριος Αντύπας Γεώργιος, ο ιδιοκτήτης, ενδιαφέρθηκε για το σχολείο γιατί του μίλησε ένας γονέας, στέλνει πίτσες με το προσωπικό του και οι δάσκαλοί μας με τη σειρά τους αναλαμβάνουν να τις μοιράσουν.
Η αναφορά στις δράσεις και βοήθεια δεν θα έχει τέλος αν θελήσουμε να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι. Δεν αφορά μόνο βοήθεια σε φαγητό αλλά και βοήθεια σε δράσεις ανάπλασης και ανακαίνισης του χώρου του σχολείου, σε κατασκευές και σε τόσα άλλα.
Άρα αλήθεια… τελικά μόνο ένας βοηθάει; Ή εμπλέκονται τόσοι άλλοι ταυτόχρονα;
Το άτομο κάνει τη διαφορά γιατί με τη δυναμική του εμπλέκει και άλλους, αλλάζει νοοτροπίες και τελικά επιφέρει την αλλαγή. Την αλλαγή στην ομάδα που είναι το ζητούμενο.