Του Νίκου Σύφαντου
Είναι τραγικό: μία γυναίκα να βρίσκεται σε ένα αστυνομικό τμήμα, να καταγγέλλει βία από τον πρώην σύντροφό της να ζητά βοήθεια έτσι ώστε να μεταφερθεί με ασφάλεια στο σπίτι της και στο τέλος να δολοφονείται εν ψυχρώ από τον καταγγέλλοντα.
Η άτυχη γυναίκα έπρεπε να καλέσει το «100» για να την συνδράμει. Το έκανε αλλά τελικά δεν πρόλαβε με τον τηλεφωνητή της Άμεσης Δράσης να ακούει σε «ζωντανή σύνδεση» τη δολοφονία της, αφού πρώτα σημείωσε ότι του έλεγε η γυναίκα για να συμπληρώσει τυπικά μία καρτέλα...
Δυστυχώς η άγρια δολοφονία της 28χρονης Κυριακής στου Αγίους Αναργύρους, συνοδεύεται από απλά πραγματικά περιστατικά που δεν θέλουν και πολύ για να οδηγήσουν τον απλό πολίτη σε ασφαλές συμπέρασμα: η Αστυνομία μπορούσε, αλλά δεν το έκανε. Αν ήταν άλλος σκοπός, άλλος αξιωματικός ή άλλος τηλεφωνητής, κανείς δεν ξέρει αν θα είχε γίνει. Αλλά με το αν ποτέ και κανείς δεν έφερε πίσω ανθρώπους.
Θα γίνει δε έρευνα μας λένε και (εγώ) προβλέπω πως θα πέσουν «καμπάνες» όχι μόνο στο προσωπικό της βάρδιας, αλλά και σε πολύ υψηλότερα ιστάμενους. Ε και; Οι τιμωρίες δεν φέρνουν πίσω τους ανθρώπους, απλά γιατί οι τιμωρημένοι θα εξακολουθήσουν (να είναι καλά οι άνθρωποι) να βρίσκονται στη ζωή, αλλά μια γυναίκα θα βρίσκεται στο χώμα.
Όλοι στην Αστυνομία γνωρίζουν πολύ καλά τι δεν πάει καλά και ποιες είναι οι χρόνιες παθογένειές της. Στη διάρκεια των 35 χρόνων αστυνομικού ρεπορτάζ, έχω γνωρίζει εκατοντάδες αστυνομικούς που στη βάρδια τους δεν θα «έσκαγε» κάτι τέτοιο, αλλά και άλλους που μπορεί να τους συνέβαιναν ακόμη πιο τραγικά γεγονότα.
Αυτό όσον αφορά στο σκέλος της αστυνομικής ευθύνης και υπευθυνότητας του κάθε ένστολου που καλείται να χειριστεί ένα σοβαρό περιστατικό. Και υπάρχουν πολλά τέτοια που οι αστυνομικοί έχουν διαχειριστεί σοβαρά και αποτελεσματικά.
Πάμε πιο κάτω: δυστυχώς θα πρέπει να παραδεχθούμε και πρώτα από όλα η πολιτική της ηγεσία, ότι η Ελληνική Αστυνομία δεν καλείται πια να αντιμετωπίσει γεγονότα όπως εκείνα της δεκαετίας του 1990.
Το ξέρουν όλοι για παράδειγμα ότι από τη στιγμή που αποφασίστηκε-και σωστά-η σύσταση Τμημάτων ενδοοοικογενειακής βίας, δεν μπορεί αυτές οι Υπηρεσίες ιδιαίτερα μόλις πέσει το σκοτάδι να στελεχώνονται από νεαρούς αστυνομικούς ακόμη και κοπέλες. Διότι αν η βία (όπως συνήθως γίνεται) μεταφερθεί στο Τμήμα σιγά μην τα βγάλεις πέρα.
Μπορεί ακόμη να καταλάβει κάποιος, οτι την ώρα που ο πολίτης έχει άμεση ανάγκη προστασίας, δεν μπορεί ένας τηλεφωνητής να συμπληρώνει καρτέλες και να χάνεται σημαντικός χρόνος.
Αυτή είναι μια πολύ απλή σκέψη που δυστυχώς συνήθως δεν γίνεται, ή που οι συνθήκες δεν επιτρέπουν να γίνει. Προέχει, γιατί αυτό ζητείται πιεστικά, ομάδες αστυνομικών να πιέζονται για να αντιμετωπίζουν πορείες και κάλυψη στόχων οικονομικού και πολιτικού ενδιαφέροντος.
Τί έχει αλλάξει λοιπόν;
Όποιοι αστυνομικοί έχουν υπηρετήσει σε Υπηρεσίες Γραμματειών (εκεί που βγαίνουν τα μέτρα της ΕΛ.ΑΣ.) γνωρίζουν πολύ καλά πόσο απογυμνώνονται άλλες Υπηρεσίες προκειμένου να συμπληρωθούν οι λίστες που πιεστικά ζητούνται.
«Γδύνουν», κατόπιν εντολών φυσικά, Αστυνομικά Τμήματα τα οποία είναι τα πρώτα σημεία υποδοχής των πολιτών. Αδειάζουν όλες τις Αστυνομικές Διευθύνσεις της Περιφέρειας για να καλύψουν ανάγκες της πρωτεύουσας και αγνοούν τους ίδιους τους ένστολους που τους επισημαίνουν τις τραγικές ελλείψεις.
Τέλος αντιλαμβάνονται, αλλά δεν το ομολογούν δημόσια, πως το προσωπικό της ΕΛ.ΑΣ. είναι γερασμένο και δεν φτάνει για να καλυφθεί με επάρκεια οποιαδήποτε ανάγκη.
Πώς αντιπαρέρχεσαι λοιπόν σε αυτές τις συνθήκες; Με πολλές νέες προσλήψεις , σωστή κατανομή του υπάρχοντος προσωπικού και (επιτέλους) διάχυση νέας νοοτροπίας πως τα χρέη του κατώτερου δεν μπορεί να κάνει ο Συνταγματάρχης ή ο Ταξίαρχος, ο οποίοι καλούνται να βγάλουν συνήθως "κάστανα από τη φωτιά"
Αν σε κάθε Τμήμα υπάρχουν αστυνομικοί που δεν διεκπεραιώνουν τυπικά τα καθήκοντά τους μέσα σε συνθήκη πίεσης, και αυτοί αντικαταστασθούν με έμπειρους συναδέλφους τους τότε με καθαρό μυαλό θα μπορούν να απαντούν αποτελεσματικά στην κάθε Κυριακή που τους ζητά βοήθεια.
Υ.Γ. Το περιπολικό δεν είναι ταξί, όπως βλακωδώς ανέφερε ο τηλεφωνητής Υπηρεσίας. Το ταξί το παίρνουμε για να πάμε σπίτι πληρώνοντας την "ταρίφα". Το περιπολικό δικαιωματικά διατίθεται στον πολίτη όταν κινδυνεύει για να μην "πληρώσει" με τη ζωή του. Αυτή ήταν η διαφορά που ο τηλεφωνητής δεν κατάλαβε ποτέ.
