Ο Αντώνης Σαμαράς διαφωνεί με την κυβέρνηση στο πεδίο των ελληνοτουρκικών αλλά και στα ζητήματα της μεταρρύθμισης του οικογενειακού δικαίου. Από κοντά και ο πρωτοκλασάτος υπουργός Μάκης Βορίδης, που υποτίθεται πως συντονίζει την κυβερνητική λειτουργία. Σε άλλα επεισόδια ο Μπάμπης Παπαδημητρίου εμπλέκεται σε κοκορομαχίες με τον Βασίλη Κικίλια, ενώ ο Μάριος Σαλμάς αντιπολιτεύεται τον Θάνο Πλεύρη ως προκάτοχός του στο Υπουργείο Υγείας.
Οι κυβερνητικές παραφωνίες του τεέυταίο διαστήματος φανερώνουν μια σύγκρουση τάσεων στην πολυτασική ΝΔ ή η έλλειψη συγκροτημένης αντιπολίτευσης φανερώνει όλο και πιο ανάγλυφα τις κυβερνητικές αρρυθμίες;
Και αν το εσωκομματικό ζήτημα της ΝΔ δεν μοιάζει να ανοίγει σύντομα, η πλήρης απουσία μιας συμπαγούς αντιπολιτευτικής παράταξης θεσμικά και πολιτικά, δεν αποτελεί πρόβλημα της κυβερνητικής πολιτικής αλλά κενό στις δημοκρατικές διαδικασίες της αντιπροσωπευτικής δημοκρατίας. Την στιγμή που ο ΣΥΡΙΖΑ διασπάται και σίγουρα βρίσκεται σε ανεπίστροφη πορεία αποδρομής, την στιγμή που οι «11» θα παλέψουν να αποδείξουν ότι το εγχείρημά τους δεν είναι θνησιγενές και ότι έφυγαν για λόγους πολιτικής φυσιογνωμίας από τον Στέφανο Κασσελάκη και όχι εξαιτίας μιας εσωκομματικής ήττας, αλήθεια με το πολίτευμα τι γίνεται;
Ιδιαίτερα από την στιγμή που το ΠΑΣΟΚ μοιάζει να στρογγυλοκάθεται στην αναπαυτική δεύτερη θέση των δημοσκοπήσεων και να έχει ανοιχτά τα μάτια του και τα αυτιά του στις διεργασίες στα αριστερά του. Εν μέσω όλων αυτών των παραγόντων η κυβέρνηση χάνει ένα όσο και να ακούγεται παράξενο, το μέτρο της φυσιογνωμίας της που της προσφέρει διαχρονικά η παρουσία μιας διακριτής αντιπολιτευτικής δύναμης. Που την βοηθάει να «ζυγίσει» αντιδράσεις. Να κατανοήσει κοινωνικές εξελίξεις αλλά και να διορθώσει πολιτικές. Κάτι που προφερόταν στον Μητσοτάκη την προηγούμενη τετραετία, με την παρουσία του Τσίπρα στο τιμόνι του ΣΥΡΙΖΑ. Που το τελευταίο διάστημα πριν τις εκλογές του 2023 ήταν ρητορικά καλός και προσέφερε σε μεγάλα κοινωνικά στρώματα το αίσθημα ταύτισης με το όποιο αφήγημα του. Όταν αντιλήφθηκε όμως πως δεν είναι αυτός που θα ηγηθεί της ανατροπής της ΝΔ, επέλεξε την έξοδο αφήνοντας πίσω του το χάος. Και ορθώς έπραξε.
Αναμφίβολα το βάρος πέφτει στις πλάτες των λεγόμενων «προοδευτικών δυνάμεων». Που καλούνται να λάβουν καθαρές πρωτοβουλίες για την σύμπηξη ενός μετώπου που θα αποτελεί εναλλακτική κυβερνητική πρόταση έστω σε επίπεδο ρητορικό. Και θα δίνει την αίσθηση πως εμπνέει, συγκινεί και μπορεί να συμπαρασύρει μαζί της ένα ακροατήριο που αναζητά μια άλλη έκφραση. Οι ευρωεκλογές εκτός συγκλονιστικού απροόπτου θα επιβεβαιώσουν την πολιτική κυριαρχία της ΝΔ. Οι αριθμητικοί συσχετισμοί όμως θα πυροδοτήσουν εξελίξεις. Που αν δεν βγάλουν τις δημοκρατικές δυνάμεις από τον λήθαργο, σίγουρα θα κάνουν κάποιους να προσεύχονται την αποφυγή μιας μελλοντικής διάσπασης της ΝΔ σε ένα δεξιό κόμμα και ένα…πολύ δεξιό!
Διαμορφώνοντας ένα πολιτικό σκηνικό με αυτά τα χαρακτηριστικά να είναι παγιωμένα ως άξονες πολιτικής και ιδεολογικής αναφοράς.
*Ιστορικός, ΜΑ Νεότερη και Σύγχρονη Ιστορία
