του Διονύση Γράψα*
Εκλογές και πάλι προ των πυλών. Σε λίγες εβδομάδες, ο ελληνικός λαός θα κληθεί ξανά για Τρίτη φορά μέσα σε 13 μήνες, να προσέλθει στις κάλπες(ακόμα και επιστολικά) για να επιλέξει τους εκλεκτούς του για το Στρασβούργο. Από την άλλη, το κλίμα είναι μάλλον υποτονικό. Τίποτα δεν θυμίζει την «ένταση» μιας προεκλογικής περιόδου, παρόλο που υπάρχουν ζητήματα αιχμής που ωστόσο δύσκολα οι υποψήφιοι επιλέγουν να θίξουν.
Τα κομματικά επιτελεία το προηγούμενο διάστημα αποδύθηκαν σε έναν αγώνα εύρεσης των κατάλληλων υποψηφίων με τους τήλε-αστέρες να κυριαρχούν καθώς διαθέτουν έντονη όσο και άκοπη αναγνωρισιμότητα, θολό όμως πολιτικό στίγμα. Ή πολλές φορές δεν διαθέτουν και καθόλου από αυτό. Αλλά πόσο σήμερα αυτό είναι μειονέκτημα στην εποχή του λαμπερού χαμόγελου και της φαντεζί παρουσίας; Πιθανώς η ανυπαρξία πολιτικού λόγου και διακριτού στίγματος συνιστούν την νέα μόδα στα πολιτικά ήθη. Μάλιστα όταν αυτό συνοδεύεται και από προνομιακές σχέσεις με την εκάστοτε κομματική ηγεσία, τότε σφραγίζεται το «διαβατήριο» για την εκλογιμότητα.
Η συσσωρευμένη αποχή από τις εκλογικές διαδικασίες και η έντονη απέχθεια για τα κοινά που νιώθουν εκτεταμένα κοινωνικά στρώματα, ενδεχομένως να βρίσκουν την εξήγησή τους στις παραπάνω διαπιστώσεις. Φτωχά βιογραφικά, πλούσια όμως σε ότι αφορά την ενασχόληση με τις «γλυπτικές» τέχνες, από υποψήφιους που διαγκωνίζονται για ένα καλύτερο πλασάρισμα δίπλα από τον αρχηγό, παρατηρούνται σχεδόν παντού. Προκαλώντας το ακροατήριο και ενδυναμώνοντας τις ακραίες φωνές. Θυμίζοντας την ρήση του Τσαρούχη πως «στην Ελλάδα είσαι ότι δηλώσεις»…Βάλε στο μίγμα και ολίγη από συκοφαντία και ίντριγκα και αμέσως είσαι ο κατάλληλος να προωθηθείς..
Πως είναι δυνατόν κανείς όμως, να θεωρεί πως θα κάνει καριέρα έχοντας ένα καλό «κονέ»; Χωρίς να έχει δώσει δείγματα γραφής στην ζώσα οικονομία και κοινωνία; Πως είναι δυνατόν η αντίληψη της δύναμης της μετριότητας να θεωρεί πως πάντα θα θριαμβεύει; Και κυρίως πως όλα αυτά δεν γίνονται αντιληπτά από την κοινωνία;
Η προσεχής εκλογική μάχη είναι εκ των πραγμάτων κρίσιμη. Και ας μην κρίνεται η διακυβέρνηση σε άμεσο βαθμό τουλάχιστον. Και η πολιτική αντιπαράθεση δε θα πρέπει να αναλωθεί σε μια μάχη συσχετισμών για το ποιος θα γίνει πάμπλουτος στις Βρυξέλλες. Η ευρωπαϊκή νομοθεσία πλέον αποτελεί σχεδόν το 70% της οποιαδήποτε εθνικής καθώς οι νόμοι τω χωρών-μελών οφείλουν να είναι εναρμονισμένοι με το ευρωπαϊκό πρότυπο. Και οι εκλογείς οφείλουν αυτά να τα αναλογιστούν πολύ καλά.
Η χώρα πρέπει και μπορεί να πάει μπροστά. Και όχι μόνο στους αριθμούς των ελίτ. Δεν θα το καταφέρει όμως με εκείνους οι οποίοι αρέσκονται στο να κοιτάνε πίσω.
*Ο Διονύσης Γ. Γράψας είναι ιστορικός. ΜΑ Νεότερη και Σύγχρονη Ιστορία(ΕΑΠ)
