Η ώρα είναι 6 το πρωί κι εγώ κάνω μαθηματικά στο κεφάλι μου. Τόσο το νοίκι, τόσο το ηλεκτρικό (δυσθεώρητα ακριβό, εδώ στο σουηδικό δάσος όπου ζούμε), τόσο το αμάξι, τόσο το Ίντερνετ, τόσο οι ασφάλειες των γατιών, ξεχνάω κάτι; Α, ναι, σούπερ μάρκετ. Φτάνουν τα λεφτά για σούπερ μάρκετ ή θα μαγειρέψουμε δημιουργικά πάλι με ό,τι είδους φασόλια έχουν απομείνει ξεχασμένα στο ντουλάπι; Η ώρα είναι 6.30 το πρωί και έχω ήδη πονοκέφαλο, ταχυκαρδία και ένα βάρος στους ώμους σαν να μου είπε ο Άτλας σε κάποια φάση «να, πάρε αυτή τη σφαίρα, ελαφριά είναι, το ’χεις» κι εγώ του είπα «ναι, το ’χω, καλή ιδέα». Η ώρα είναι 7 το πρωί και αναλογίζομαι πως μάλλον δεν το ’χα τελικά.
Όταν ο σύντροφός μου πρωτομετακόμισε στο τότε διαμέρισμά μου τον Δεκέμβρη του 2018, εγώ πλήρωνα ήδη όλο το νοίκι και τους λογαριασμούς μόνη μου κι εκείνος δεν είχε δουλειά. Από τότε έχουμε αλλάξει δύο σπίτια, ένα αμάξι, περίπου 22 χρώματα μαλλιών (εγώ), γύρω στις χίλιες αιτήσεις για δουλειά (εκείνος κυρίως, αλλά κι εγώ) και υιοθετήσει μία ακόμα γάτα που, ώπα, ξέχασα να υπολογίσω την ασφάλειά της νωρίτερα που έκανα τους υπολογισμούς… Το ημερολόγιο λέει πως είναι Φεβρουάριος του 2022 κι εγώ πληρώνω ακόμα όλο το νοίκι και τους λογαριασμούς γιατί, αν εξαιρέσεις μερικά freelance projects εδώ κι εκεί ανά τα χρόνια, ο σύντροφός μου συνεχίζει να μην έχει δουλειά. Και όχι, δεν έχω κανένα ιδεολογικό πρόβλημα με αυτό. Το πρόβλημά μου είναι πρακτικό: θα ήθελα να βγάζω εγώ περισσότερα λεφτά ώστε να μπορούμε να ζούμε και οι εννέα μας (δύο άνθρωποι, τρεις γάτες, τέσσερα κοτόπουλα που τρώνε το σκασμό, ζωή να ’χουν!) άνετα και να μην έχω πονοκέφαλο και ταχυκαρδίες πρωί-πρωί.
Διαβάστε τη συνέχεια στο marieclaire.gr