Στην πορεία για τα 100χρονα του κόμματός μας που θα κορυφωθούν το 2018, φέτος, η ΚΕ του ΚΚΕ, ολόκληρο το Κόμμα και η ΚΝΕ, τιμάμε τα 70 χρόνια από την ίδρυση του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας (ΔΣΕ). Μέσα σε αυτόν τον προγραμματισμό εντάσσονται και οι εκδηλώσεις του Τομέα Πάτρας, των οργανώσεών του, που ξεκίνησαν από τη Χαλανδρίτσα, συνεχίζονται στην πόλη της Πάτρας και στην ύπαιθρο της Αχαΐας και θα κορυφωθούν, με πλούσιο πρόγραμμα τον Οκτώβριο.
Απευθυνόμαστε, και με αυτόν τον κύκλο των εκδηλώσεών μας, στους εργαζόμενους της πόλης, τους νέους και τις νέες, στο σύνολο των λαϊκών στρωμάτων που υποφέρουν από την συνεχώς εντεινόμενη αντιλαϊκή πολιτική, θέλοντας να φωτίσουμε μια κρίσιμη ιστορική περίοδο, βγάζοντας τα κατάλληλα συμπεράσματα για το παρόν και το μέλλον. Μια σειρά πολιτικές δυνάμεις, εκπρόσωποι και μηχανισμοί, κάνουν επί δεκαετίες τώρα, αλλά και σήμερα, μια άθλια επιχείρηση με στόχο τη μαζική απώλεια μνήμης, που δεν πρέπει να επιτρέψει να ευοδωθεί, κάθε προοδευτικός άνθρωπος, όσοι θεωρούν χρέος τους την υπεράσπιση της ιστορικής αλήθειας, όσοι ενδιαφέρονται πραγματικά για τη νεολαία μας, που πρέπει να ζήσει καλύτερες μέρες.
Ο ΔΣΕ διεξήγε έναν αγώνα αναγκαίο. Ο τρίχρονος αγώνας του, υπήρξε δίκαιος, ηρωικός και μεγαλειώδης. Εξέφραζε τα συμφέροντα της συντριπτικής πλειονότητας του πληθυσμού ενάντια στα συμφέροντα των εκμεταλλευτών και καταπιεστών της. Εξέφραζε τα συμφέροντα της εργατικής τάξης και της βασικής συμμαχικής της δύναμης, της εξαθλιωμένης αγροτιάς και των φτωχών αυτοαπασχολούμενων στρωμάτων των πόλεων. Η αστική κρατική εξουσία γνώρισε τότε το μεγαλύτερο κίνδυνο για την ίδια την ύπαρξή της. Ο αγώνας του ΔΣΕ αποτελεί την κορυφαία εκδήλωση της ταξικής πάλης στην Ελλάδα κατά τον εικοστό αιώνα.
Ο ΔΣΕ ήταν λαϊκός στρατός. Στηρίχτηκε στην οργανωτική - πολεμική πείρα του ΕΛΑΣίτικου αγώνα στην Κατοχή και το Δεκέμβρη 1944. Η ΕΑΜική Αντίσταση στην Κατοχή και η κρίσιμη αντικειμενικά ταξική σύγκρουση του Δεκέμβρη είχαν αφήσει μεγάλη αγωνιστική κληρονομιά στη λαϊκή συνείδηση, στις μορφές οργάνωσης και πάλης.
Και σήμερα, ο αγώνας του ΔΣΕ πολλούς εμπνέει, αλλά και ενοχλεί τον ταξικό αντίπαλο και όσους συμβιβάζονται μαζί του. Η αστική τάξη και αυτοί που εμπλέκονται στους μηχανισμούς της έχουν εξαπολύσει τόνους λάσπης εναντίον του. Η αστική τάξη και οι συνοδοιπόροι της συκοφαντούν και διαστρεβλώνουν τον αγώνα του. Ξέρουν καλά ότι αντιπροσώπευε την ανώτερη μορφή πάλης, σε περίοδο που αντικειμενικά διεξαγόταν ταξική σύγκρουση για το «ποιος - ποιον», για την εξουσία. Έχουν κάθε συμφέρον να αποκρύπτουν από το λαό την πηγή κάθε αδικίας, δηλαδή την αντίθεση κεφαλαίου - μισθωτής εργασίας. Έχουν συμφέρον να παρεμποδίζουν τις εργατικές και λαϊκές δυνάμεις από το να συνειδητοποιήσουν την αναγκαιότητα και την επικαιρότητα του σοσιαλισμού.
Οι ποικιλώνυμοι αντίπαλοί μας, που ταυτόχρονα είναι αποδεδειγμένοι εχθροί του λαού, σχολιάζουν ότι το ΚΚΕ "ξύνει παλαιές πληγές", υμνεί έναν "αδελφοκτόνο", όπως ισχυρίζονται, πόλεμο. Ορισμένοι μάλιστα από αυτούς, υποκριτικά, εύχονται να μη ζήσει ξανά ο τόπος τέτοια τραγωδία, ο "αδελφός να σκοτώνει αδελφό", όπως λένε. Άλλοι, δήθεν αντικειμενικοί και ουδέτεροι, τα βάζουν με το κακό ριζικό του Έλληνα, που τάχα έχει στο DNA του την εμφύλια σύρραξη.
Ο τρίχρονος αγώνας του ΔΣΕ ήταν ηρωικός και δίκαιος, ταξικός και διεθνιστικός. Δεν ήταν πόλεμος ανάμεσα σε αδέλφια, ούτε ήταν ένας, ακόμη, πόλεμος που ξέσπασε με ευθύνη και των δύο πλευρών.
Όσοι σήμερα αναποδογυρίζουν την Ιστορία μέσα από την «αναθεώρησή» της και την προβολή της ανιστόρητης, αντιεπιστημονικής και αντικομμουνιστικής θεωρίας των «δύο άκρων», για να καταλήξουν στην ταύτιση του φασισμού με τον κομμουνισμό, των χιτοσυμμοριτών (συνεργατών του αστικού στρατού των Αμερικάνων και Άγγλων τότε, που ντύνονται σήμερα με κοινοβουλευτικό μανδύα), όλων των αστικών κομμάτων και του παλατιού (που συνασπίστηκαν απέναντι στο λαό), με την πάλη του ΚΚΕ που, μπροστά στο δίλημμα “υποταγή ή ξεσηκωμός”, δεν έκατσε “φρόνιμα” για να γίνει συνδιαχειριστής μιας νέας τυραννίας (με το τρομοκρατικό όργιο που είχε εξαπολυθεί εναντίον του λαού), αλλά έφτιαξε το ΔΣΕ και δημιούργησε μια νέα, πιο ένδοξη εποποιία, ένα στόχο έχουν: Να ταυτίσουν τον αγώνα του ΚΚΕ και του ελληνικού λαού με όσους τότε τον πολέμησαν και σήμερα παρουσιάζονται με νέο προσωπείο, για να του απαγορεύσουν όχι απλά να θυμάται, αλλά κυρίως να διδάσκεται να βγάζει συμπεράσματα, για το σήμερα και το αύριο.
Κάθε εργάτης και εργάτρια, κάθε νέα και νέος, που αρχίζει τη ζωή μέσα στη ζούγκλα όπου κυριαρχεί το δίκιο του εκμεταλλευτή, μπορεί και έχει κάθε συμφέρον να αντιληφθεί, με τη συμβολή του ΚΚΕ, την αιτία και το στόχο της ιδεολογικής επίθεσης των άμεσων ή έμμεσων απολογητών της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης.
Επιδιώκουν να χτυπήσουν την ταξική πάλη σήμερα, προκειμένου να περάσει δίχως κινδύνους για την καπιταλιστική εξουσία η στρατηγική του κεφαλαίου, η διαιώνιση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο. Ανεξάρτητα από τις παραλλαγές, με τις οποίες εκφράζονται η αντίθεση στον αγώνα του ΔΣΕ, η συκοφάντηση και η παραποίησή του, η στρατηγική είναι ενιαία: Η εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα να μείνουν ανήμπορα μπροστά στις συνέπειες των αντιφάσεων, της σαπίλας και της βαρβαρότητας του καπιταλισμού ή να αρκεστούν στην αδιέξοδη πάλη της δήθεν «διόρθωσής» του. Η εθνική συμφιλίωση στην οποία και σήμερα η συγκυβέρνηση ΣΥΡΖΑ-ΑΝΕΛ και τα υπόλοιπα αστικά κόμματα (παρά τις επί μέρους διαφορές τους στον τρόπο διαχείρισης της καπιταλιστικής οικονομίας), καλούν, δεν είναι τίποτε άλλο παρά η υποταγή των εργαζομένων και των υπολοίπων λαϊκών στρωμάτων, στα καλέσματα της αστικής τάξης και των μηχανισμών της, να περάσουν οι στόχοι της καπιταλιστικής ανάκαμψης των κερδών του κεφαλαίου, μιας χούφτας επιχειρηματικών ομίλων, με τσακισμένα τα εργατικά – λαϊκά δικαιώματα και τον λαό στην άκρη, παρατηρητή του άθλιου μέλλοντος που του ετοιμάζουν.
Ας είναι, λοιπόν, πιο προσεκτικοί όσοι “καλοπροαίρετα” κάπως εύκολα μιλούν για “αδιέξοδη οπισθοδρόμηση”, για το αν μπορεί ο νικητής ή ο ηττημένος να πανηγυρίζει, αν θα πρέπει να “συγχρονιστούμε” με την εποχή μας.
Καλούμε τους εργαζόμενους, το λαό της Πάτρας, να πάρει μαζικά μέρος στις εκδηλώσεις του κόμματός μας τη Δευτέρα στην Αγυιά και την Πέμπτη στο Λαϊκό Θέατρο, μέχρι την κορύφωσή τους τον Οκτώβρη. Να γυρίσει την πλάτη στους διάφορους καλοθελητές που θέλουν να τον νουθετήσουν.
Τον καλούμε παράλληλα, να οργανώσει την πάλη του, μέσα στους τόπους δουλειάς, στο σπάσιμο του φόβου, της μοιρολατρίας, της λογικής των μειωμένων απαιτήσεων, να περάσει ορμητικά στο προσκήνιο, με ισχυροποίηση του ΚΚΕ παντού.
Αυτός είναι ο δρόμος της ανασύνταξης του κινήματος, της Λαϊκής Συμμαχίας, της σύγκρουσης με τη στρατηγική και την εξουσία του κεφαλαίου και τις συμμαχίες του. Είναι, ο δρόμος υπεράσπισης των άμεσων ζωτικών συμφερόντων της εργατικής τάξης, των φτωχών λαϊκών στρωμάτων και στην πόλη μας. Είναι ο δρόμος που θα οδηγήσει το λαό στην απαλλαγή του από τη ζωή χωρίς δικαιώματα, με την ανέχεια και τα ψίχουλα. Είναι ο δρόμος που θα τον απαλλάξει από την εκμετάλλευση και τον κίνδυνο των πολέμων. Είναι ο δρόμος με το λαό στην εξουσία, ιδιοκτήτη του πλούτου που παράγει.
Εβδομήντα χρόνια μετά τον ηρωικό αγώνα του ΔΣΕ, το αστικό πολιτικό σύστημα επιχειρεί να αναμορφωθεί, προκειμένου να εμποδίσει τη ριζοσπαστικοποίηση του λαού, να εκτονώσει την αγανάκτησή του από τον πόλεμο ενάντια στις ανάγκες αλλά και κατακτήσεις του, που διεξάγουν η καπιταλιστική τάξη και η εξουσία της, η Ευρωπαϊκή Ένωση και η κυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, που κινείται στη γραμμή των προηγούμενων κυβερνήσεων της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ.
Η Ιστορία διδάσκει ότι δεν μπορεί να υπάρξει φιλολαϊκή κυβέρνηση, όποια ονομασία και αν έχει και οποιοδήποτε κόμμα και αν συμμετέχει σε αυτήν, εφόσον η πολιτική εξουσία, τα μέσα παραγωγής και όλος ο πλούτος που παράγει η εργατική τάξη βρίσκονται στα χέρια των καπιταλιστών, εφόσον η Ελλάδα συμμετέχει στις ιμπεριαλιστικές ενώσεις της ΕΕ και του ΝΑΤΟ.
Το ΚΚΕ, έμπειρο και διδαγμένο, φιλοδοξεί και μπορεί να γίνει ο φάρος της νέας και νικηφόρας ταξικής αναμέτρησης για το σοσιαλισμό, που είναι αναγκαίος, επίκαιρος και ρεαλιστικός.
Άρθρο του Π. Αλεξανδρόπουλου,
μέλους του ΤΓ Πάτρας του ΚΚΕ
