Η αντιπαράθεση του κορυφαίου Έλληνα καλλιτέχνη Γιώργου Νταλάρα με τους δημοσιογράφους έξω από ραδιοφωνικό σταθμό όπου ήταν καλεσμένος τις προηγούμενες μέρες αναμφίβολα προκάλεσε αντιδράσεις. Είχαν προηγηθεί βέβαια δηλώσεις του σχετικά με το γεγονός πως οι αληθινοί καλλιτέχνες «δεν πρέπει να διαφημίζουν μπιφτέκια».
Δηλώσεις ενός ανθρώπου, τυπικού εκπροσώπου μιας γενιάς που έπαιρνε αυτό που έκανε πολύ στα σοβαρά. Όχι με αποσπασματικό τρόπο. Αλλά με συνέπεια ήθος και απροσμέτρητο πάθος και μεράκι. Που θεωρεί πως ακόμα και σήμερα, οι αρχές, οι αξίες και η αίσθηση του μέτρου, κάποια στιγμή ανταμείβονται. Μπορεί κάποιοι να μιλήσουν για «επίθεση στο δημοσιογραφικό λειτούργημα». Ξέρουν όμως πω κάτι τέτοιο δεν ισχύει. Η δημοσιογραφική δραστηριότητα, είναι ισάξια δημοσίου αξιώματος. Και πρέπει να ασκείται με ευλαβικό τρόπο.
Ας μην γελιόμαστε. Ο Γιώργος Νταλάρας δεν έβαλλε κατά των δημοσιογράφων. Έβαλλε κατά μιας λογικής και αντίληψης που θέλει όσοι ασκούν δημόσιο λόγο, να τον κατευθύνουν στην ακατάσχετη μπουρδολογία και την αποθέωση του ασήμαντου. Θωπεύοντας τα ένστικτα, ενώ αποκοιμίζουν την λογική. Το θέμα είναι κατά πόσο οι ενδιαφερόμενοι «διαφωτίστηκαν». Και αν όλα όσα είπε θα χαθούν στις αναλύσεις του πρωινάδικου.
Ο Νταλάρας έθιξε αυτονόητα ζητήματα. Πως σήμερα τα ΜΜΕ-τα τηλεοπτικά κατά βάση- εστιάζουν στις ανούσιες αντιπαραθέσεις κάθε «παραγονταίου» με ανθρωποφαγικά χαρακτηριστικά. Αρέσκονται στην ανάδειξη του ποιος μίλησε για ποιόν, ωστόσο δεν πρέπει να ενδιαφέρει τι είπε. Σε μια χώρα που καλλιτέχνες του μεγέθους του Γιώργου Νταλάρα-όπως ο Σταύρος Ξαρχάκος-διευθύνουν ορχήστρες από 15χρονα, όσο οι εκπρόσωποι της κυρίαρχης «κουλτούρας» ανταλλάσσουν κλοτσοπατινάδες σε κοινή θέα υποστηρίζοντας το «έργο» τους που αν μη τι άλλο προάγει την βία. Είναι προφανές πως μιλάμε για δυο ολότελα διαφορετικούς κόσμους.
Ο Νταλάρας βγήκε μπροστά. Μάλλον κι αυτός αφουγκράζεται ένα κόσμο που δυσανασχετεί με τον εν γένει πνευματικό και ηθικό μαρασμό της εποχής. Που θέλει τον μέσο πολίτη παθητικοποιημένο και ανενεργό. Έτσι ώστε να είναι ελάχιστα «ενοχλητικός. Εξέφρασε όσα δεν τολμούν να πουν κάποιοι, όχι μόνο σε δημόσια θέα, αλλά εντός των τεσσάρων τοίχων ενός γραφείου. Αλήθειες που θίγουν ένα σύστημα που επιθυμεί οι νέοι να αγνοούν όχι μόνο τον ίδιο τον Τσιτσάνη αλλά και την εποχή που εκείνος έζησε και δημιούργησε. Οι λόγοι είναι ευνόητοι. Ο Νταλάρας μίλησε για «μέρα μνήμης». Απευθυνόμενος σε ένα κόσμο που εκπροσωπεί την επιβολή της λήθης.
Είναι σαφές πως η χώρα έχει πρόβλημα πολιτισμικό.
Έχει χάσει τον Τσιτσάνη. Και αυτό γιατί κάποιοι επιθυμούν να την «στρίψουν» αλλού.
Ο Γιώργος Νταλάρας μίλησε με το στόμα μιας Ελλάδας που δυσκολεύεται να εκφραστεί. Θα βρει όμως τον τρόπο να γυρίσει την κατάσταση. Επαναστατώντας για το αυτονόητο.
*Διονύσης Γράψας Ιστορικός, ΜΑ Νεότερη και Σύγχρονη Ιστορία, ΕΑΠ
