Ένα νέο παιδί νεκρό, για ένα κασκόλ, για μια φανέλα!
Η άγρια οπαδική συμπλοκή περιελάμβανε χρήση ρόπαλων, μαχαιριών, σουγιάδων και κάθε είδους αντικείμενο που στα χέρια φανατικών γίνεται φονικό όργανο.
Το σχέδιο ήταν οργανωμένο και στην λεπτομέρειά του σχεδιασμένο. Οι Κροάτες οπαδοί διέσχισαν τα σύνορα, μπήκαν στην χώρα μας, αλλά δεν ήταν μόνοι. Τα σύγχρονα μέσα επικοινωνίας και τα κοινωνικά δίκτυα είχαν τις προηγούμενες ημέρες πάρει φωτιά.
Το ραντεβού είχε κλειστεί. Ώρα και μέρος καθορισμένα. Δεν έλειπε για να ολοκληρωθεί το σκηνικό πολέμου παρά η φυσικά παρουσία. Και το κακό δεν άργησε να γίνει. Το οπλισμένο ασκέρι επιτέθηκε με απύθμενη βαναυσότητα εναντίον των «αντιπάλων», που αμέριμνοι κουβέντιαζαν και καλαμπούριζαν στις γειτονικές με το γήπεδο καφετέριες, σχολιάζοντας τον επικείμενο αγώνα της ομάδας τους.
Η επίθεση ήταν αιφνιδιαστική και οι «εχθροί» πιάστηκαν εξαπίνης. Τα μαχαίρια βγήκαν και άρχισαν να κατακρεουργούν τις νεανικές σάρκες. Ο νεαρός που δέχθηκε την απρόκλητη επίθεση άφησε την τελευταία του πνοή, χωρίς να μάθει ποτέ γιατί κανείς δεν τον προστάτευσε. Γιατί η οικογένειά του θα ντυθεί «στα μαύρα», να μοιρολογεί τον άδικο χαμό του.
Νόμοι και εντολές που μένουν στα χαρτιά, που φυλλορροούν μόλις τα φώτα της δημοσιότητας αλλάξουν κατεύθυνση. Πόσες φορές αλήθεια ακούσαμε την φράση «ποτέ ξανά», όλο αυτό το διάστημα που η Ελλάδα σοκαρίστηκε από το άγριο φονικό στην συμπρωτεύουσα. Εκεί που ο 19χρονος Άλκης έπεφτε νεκρός στο βωμό της τυφλής οπαδικής βίας.
Κι όμως δεν άλλαξε τίποτα. Οι ανεγκέφαλοι οπαδοί συνεχίζουν να δίνουν «ραντεβού θανάτου». Διασχίζοντας την μισή ενδοχώρα, χωρίς κανείς(;) να τους πάρει χαμπάρι!
Οι μεγαλοστομίες και οι πομφόλυγες περισσεύουν, δυστυχώς. Η χώρα θρηνεί ένα ακόμη παλικάρι. Θα ακουστούν πολλά για τον 22χρονο Μιχάλη, για την αδόκητη απώλεια.
Πότε κάποιος, όμως, θα απαντήσει γιατί νομοθετήματα, άρθρα και διατάξεις μετατρέπονται στα χέρια κάθε αλητήριου σε κουρελόχαρτα;
Γιατί η Πολιτεία δείχνει τόσο ανήμπορη;
Γιατί οι διωκτικές αρχές παρεμβαίνουν μόνο ως κατασταλτικός μηχανισμός;
Θα απαντήσει κάποιος; Ή θα σιγοψιθυρίσουμε για πολλοστή φορά τα λόγια του ποιητή … δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα!
