Με βαθιά θλίψη και πολύ μεγάλη νοσταλγία για τις ημέρες της χαράς που τους χάρισε απλόχερα, συγγενεις και φιλοι αποχαιρετούν την Ρουμπίνη Φακάλου στον Ιερό Ναό της Ευαγγελίστριας Πατρών.
Κανείς δεν ξεχνάει αυτή την ντελικάτη, ιδιαίτερη γυναίκα, νέα όπως ήταν, με εκείνη τη φυσιογνωμία που ισορροπούσε ανάμεσα στη γοητεία, τη μαχητικότητα και την ευαισθησία.Η Ρουμπίνη Φακάλου, ήταν μια γνώησια Πατρινή. Κόρη του Κωνσταντίνου Ψαριάδη, διευθυντικού στελέχους της αλευροβιομηχανίας Παπαλεξανδρή, στην Ιτέα. Οικογενειακά εγκατεστημένη αρχικά στην πλατεία Ολγας, στην Ηρώων Πολυτεχνείου, στη συνέχεια. Πολλοί την έμαθαν από το καρναβάλι και από το Καρναβαλικό Κομιτάτο του οποίου υπήρξε ιδρυτικό μέλος και ακούραστο «εργαλείο», με προτίμηση τα δύσκολα και τα άχαρα κομμάτια της οργανωτικής δουλειάς, ανταμείβοντας τον εαυτό της με την πολυτέλεια μιας κομψής εμφάνισης την ώρα της γιορτής.
Αλλά η κυρίως ζωή της Ρουμπίνης Φακάλου, πέρα από την οικογένεια, δεν ήταν εκεί. Ηταν στον εθελοντισμό, στα κοινωνικά αγωνίσματα, στην παραολυμπιάδα, την Ολυμπιάδα, την «Πολιτιστική». Ηταν σταυροφόρος της αγάπης, πρόσφερε βοήθεια, ήθελε τιμιότητα, δεν ήθελε μπράβο, ήθελε μόνο «να είμαστε εκεί», να στηρίζουμε τις προσπάθειες. Υπήρξε έντονη αλλά δίκαιη, διεκδικητική αλλά και τρυφερή, γενναία και συναισθηματική, πνευματώδης και φωτεινή. Και έφυγε σε εποχές που δεν έχουμε περίσσευμα τέτοιων ανθρώπων και τους χρειαζόμαστε.
