Ο πρόεδρος Ομπάμα απήλθε αφού πρώτα μας παρέδωσε ένα θαυμάσιο μάθημα για τη Δημοκρατία.
Οπότε έχουμε όλη μας την άνεση να επανέλθουμε στα καθ’ ημάς που δεν είναι άλλα από την επέτειο του Πολυτεχνείου.
Τα τελευταία χρόνια η επέτειος συνοδεύεται από μύδρους κατά της γενιάς του Πολυτεχνείου.
Μύδροι που μοιάζουν εύλογοι στο βαθμό που η κρίση η οποία μαστίζει τη χώρα εδώ και χρόνια αποδίδεται στη γενιά του Πολυτεχνείου και στον ηγετικό της ρόλο στην ελληνική πολιτική ζωή.
Παρότι η αξιολόγηση του δημόσιου βίου με όρους γενεών έχει εγγενή προβλήματα, εν τούτοις αξίζει να το κουβεντιάσουμε.
Είναι η γενιά του Πολυτεχνείου ότι χειρότερο μας έχει συμβεί;
Η πιθανή απόφανση περιλαμβάνει τη σύγκριση με τις προηγούμενες γενιές, οπότε έχουμε τα ακόλουθα:
Η αμέσως προηγούμενη γενιά οργάνωσε, υπέστη και βίωσε το πραξικόπημα των συνταγματαρχών και την επτάχρονη δικτατορία.
Μια γενιά πιο πίσω οι άνθρωποι οργάνωσαν, υπέστησαν και βίωσαν τον εμφύλιο πόλεμο κι ακόμα πιο πίσω οργανώθηκε και βιώθηκε ο βαρύς εθνικός διχασμός που κατέληξε στη μικρασιατική καταστροφή.
Αυτοί ήταν οι γονείς, οι παππούδες και οι προπάπποι της γενιάς του Πολυτεχνείου, αυτή ήταν η κληρονομιά της.
Είμαστε ακόμα σίγουροι πως ότι χειρότερο συνέβη στον τόπο είναι η γενιά του Πολυτεχνείου;
Όχι, δεν θα ισχυριστώ πως όλα όσα συνέβησαν στα χρόνια που βρέθηκε στα πράγματα η γενιά του Πολυτεχνείου είναι καλώς καμωμένα.
Κάθε άλλο. Υπήρξαν ευκαιρίες που χάθηκαν, δυνατότητες που έμειναν αναξιοποίητες, παράδοση σε αδικαιολόγητες ευκολίες, υστερήσεις σε όλα τα επίπεδα.
Καταστάσεις δηλαδή που τις βιώνουμε με μεγάλη ένταση και επώδυνες συνέπειες, ιδίως την τελευταία διετία, οπότε τη χώρα την κυβερνάει η πιο αμιγής εκδοχή της γενιάς του Πολυτεχνείου.
Αλλά ακόμα κι έτσι δεν πρέπει να το ξεχνάμε μήτε για μια στιγμή.
Η γενιά του Πολυτεχνείου ήλθε μαζί με ένα δημοκρατικό κεκτημένο που οφείλουμε να το διατηρήσουμε ως κόρη οφθαλμού ιδιαίτερα τώρα που επελαύνει παντού ο, εν τέλει, ακροδεξιός λαϊκισμός.