Η περιγραφή του Λουκά Χαψή είναι ενδεικτική σχετικά με τις εικόνες μοναδικής ομορφιάς που αντίκρισε κατά τη διάρκεια της διαδρομής που έκανε πριν από λίγες ημέρες με ένα «railbike», δηλαδή ένα ποδήλατο που το προσάρμοσε πάνω στις ράγες της εγκαταλελειμμένης σιδηροδρομικής γραμμής Πελοποννήσου.
Ο Λουκάς Χαψής, φωτογράφος στο επάγγελμα, αποφάσισε πριν από λίγους μήνες να κάνει τη διαδρομή της σιδηροδρομικής γραμμής Πελοποννήσου με ένα ποδήλατο το οποίο κυλούσε πάνω στις ράγες με μια πατέντα δικής του εμπνεύσεως.
«Η ιδέα γι' αυτήν τη διαδρομή γεννήθηκε μετά τη συζήτηση που είχα με έναν φίλο ο οποίος μου είχε πει ότι το μεγαλύτερο κομμάτι της σιδηροδρομικής γραμμής παραμένει ανενεργό από το 2011. Ετσι ξεκίνησα να δουλεύω την ιδέα στο μυαλό μου» τονίζει στο «Εθνος».
Υστερα από αρκετές προσπάθειες, κατάφερε να φτιάξει μια πλατφόρμα στην οποία κούμπωνε η μπροστινή ρόδα του ποδηλάτου ευθυγραμμίζοντάς το πάνω στη μία ράγα, και από την άλλη πλευρά υπήρξε για αντιστήριξη ένα βαλιτσάκι με όλο τον απαραίτητο εξοπλισμό. «Το κύριο μέλημά μου ήταν να μην εκτροχιάζεται το ποδήλατο» πρόσθεσε.
Αφού ολοκλήρωσε όλες τις δοκιμές, ξεκίνησε το ταξίδι περνώντας μέσα από μοναδικής ομορφιάς σημεία της Πελοποννήσου, όπως το φαράγγι της Ανδρίτσας, το οροπέδιο Αχλαδόκαμπου, το φαράγγι Νικολακάκαινας και το το κομμάτι Χράνοι-Δεσύλλα που θεωρείται από πολλούς γνώστες μία από τις κορυφαίες διαδρομές με τρένο στην Ευρώπη.
«Αν και είχα αποφασίσει να κάνω ολόκληρη τη διαδρομή, τελικά επέλεξα να διασχίσω 120 χιλιόμετρα και να φωτογραφίσω τις ομορφότερες περιοχές, αναδεικνύοντας αφενός την ανέγγιχτη φύση και φέρνοντας ταυτόχρονα στο προσκήνιο την εγκατάλειψη πολλών σημείων που ρημάζουν» υπογραμμίζει ο Λουκάς Χαψής.
Οι ρυθμοί καθ' όλη τη διάρκεια της διαδρομής ήταν χαλαροί. «Εκανα 25 με 30 χιλιόμετρα την ημέρα. Σταματούσα σε όλα τα σημεία τα οποία με εντυπωσίαζαν ή είχαν κάποιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό. Στη συνέχεια επέστρεφα στο αυτοκίνητο-τροχόσπιτο το οποίο άφηνα σε συγκεκριμένα σημεία κάθε ημέρα» αναφέρει για να προσθέσει:
«Προνομιούχος»
«Αισθανόμουν προνομιούχος που είχα μια τεράστια μαγευτική διαδρομή στην οποία ουσιαστικά ήμουν εγώ και η φύση. Πρόκειται για έναν παράδεισο, με πανέμορφες τοξωτές γέφυρες και τούνελ τα οποία δεν έχουν υποστεί καμία φθορά λόγω της άρτιας κατασκευής τους. Αντίθετα, σε αρκετούς σταθμούς φαίνεται ξεκάθαρα το πέρασμα του χρόνου και η εγκατάλειψή τους». Είναι κρίμα, καταλήγει, να μην αξιοποιείται όλο αυτό το κομμάτι.
«Railbike»
Το «railbike» είναι αρκετά διαδεδομένο στο εξωτερικό και βοηθάει τους ποδηλάτες να μετακινούνται ξεκούραστα πάνω στις ράγες, ειδικά σε κομμάτια όπου δεν υπάρχουν μεγάλες υψομετρικές διαφορές κατά μήκος της σιδηροδρομικής γραμμής και να έρχονται σε επαφή -με έναν εναλλακτικό τρόπο- με τη φύση.
Ψάχνοντας αντίστοιχες πρωτοβουλίες που έχουν γίνει στο εξωτερικό, ο Λουκάς Χαψής κατασκεύασε μία πλατφόρμα στην οποία κουμπώνει η μπροστινή ρόδα, η οποία ουσιαστικά δεν πατάει στις ράγες.
Με αυτόν τον τρόπο ευθυγραμμίστηκε το ποδήλατο στη μία ράγα, ενώ από την άλλη πλευρά τοποθετήθηκε σε μία βαλίτσα όλος ο απαραίτητος φωτογραφικός εξοπλισμός. Η κατασκευή πλαισιώθηκε από αλουμινένιες βέργες, τέσσερα ροδάκια από πατίνι και 6 από σκέιτμπορντ.
«Κατά τη διάρκεια των δοκιμών μετρούσα το ύψος και το πάχος της ράγας ώστε να προσαρμόσω το ποδήλατο μέσω της πλατφόρμας. Στην αρχή εκτροχιαζόταν, αλλά σιγά σιγά το τελειοποίησα. Το μόνο πρόβλημα που υπήρχε ήταν στις διασταυρώσεις, όπου έπρεπε να σηκώνω κάθε φορά την μπροστινή ρόδα για δύο με τρία μέτρα».
Τα απρόοπτα
Ενα τέτοιο ταξίδι, που διήρκεσε κάτι λιγότερο από δέκα ημέρες δεν θα μπορούσε να μην είχε και τα απρόοπτά του. «Στη Μεσσηνία βρέθηκα κοντά σε ένα αγριογούρουνο, ενώ σε κάποια άλλα σημεία της διαδρομής είδα φίδια.
Επίσης, αντιμετώπισα κάποιες βλάβες που παρουσιάστηκαν στην κατασκευή εξαιτίας του σιδηροδρομικού δικτύου που είναι παραμελημένο», τονίζει.
Σε αυτά τα απρόσιτα σημεία, κάποιες φορές ο καιρός παίζει περίεργα παιχνίδια, «Στη χαράδρα λίγο πριν το Δεσύλλα και ενώ ήμουν πολύ μακριά από το χωριό, άρχισε να πέφτει καταρρακτώδης βροχή και να μπουμπουνίζει. Το ποδήλατο εκτροχιαζόταν στις στροφές λόγω της ολισθηρότητας. Ημουν στη μέση του πουθενά και το πρώτο πράγμα που μου ερχόταν στο μυαλό ήταν τι θα μπορούσε να συμβεί εάν έπεφτε σε κοντινό σημείο ένας κεραυνός».
