Είναι ίσως από το πλέον διαχρονικούς αστεϊσμούς των στρατεύσιμων η φράση «εκεί που σταματά η λογική αρχίζει ο στρατός».
Θα μου επιτρέψετε να την παραφράσω σημειώνοντας πως «εκεί που σταματά η λογική, αρχίζει η κυβερνητική πολιτική». Διότι δεν μπορεί κανείς να αποκωδικοποιήσει διαφορετικά τις προθέσεις των εξουσιαστών, αναφορικά με την τύχη των δημοσιογραφικών ταμείων.
Αυτόνομα ασφαλιστικά ταμεία που δημιουργήθηκαν δεκαετίες πριν, μετά από άοκνες προσπάθειες απόμαχων σήμερα εργαζομένων στα ΜΜΕ της εποχής.
Η πετυχημένη , ωστόσο, συνταγή από το δημοσιογραφικό κόσμο , όχι μονό δεν αποτέλεσε παράδειγμα , αλλά μπήκε στο στόχαστρο των εκάστοτε κυβερνώντων.
Δίχως το κράτος να καταβάλει ούτε ένα ευρώ (ή μια δραχμή κατά το παρελθόν) για την επιβίωση των ασφαλιστικών ταμείων των μέσων ενημέρωσης , θα μπορούσε και ο πλέον αδαής να αναλογιστεί , ποια σκοπιμότητα εξυπηρετεί η διάλυσή τους.
Είναι απλά απαίτηση των δανειστών και κάθε αντίδραση θα ήταν μάταιη;
Είναι στενοκεφαλιά οικονομικών φωστήρων , που θεωρούν πως έχουν ξεπεράσει σε αλάθητο και τον Πάπα;
Η απορία παραμένει. Και μπορεί να μην δοθεί ποτέ πειστική απάντηση.
Στην αντίπερα όχθη οι δημοσιογράφοι , έχοντας να αντιμετωπίσουν, την ανεξήγητα, αρνητική στάση των κυβερνώντων παραγόντων θα περίμενε κανείς να ξεκινήσουν αγώνα για την υπεράσπιση των κεκτημένων. Για την διεκδίκηση μιας αξιοπρεπούς σύνταξης , όταν θα περάσουν στην χορεία των απόμαχων.
Αντ’ αυτού όμως βλέπουν την συνδικαλιστική τους ηγεσία να επιδεικνύει μια ακατανόητη ατολμία.
Κατακρημνίζεται το ασφαλιστικό σύστημα, διαλύονται τα ασφαλιστικά ταμεία, για να απλώσει το μακρύ της χέρι σε αυτά η Πολιτεία και η άνευρη απάντηση είναι η κήρυξη μιας 48ωρης απεργίας. Με πάμπολλες, μάλιστα, διευκολύνσεις προς τους ιδιοκτήτες των ΜΜΕ.
Η Ομοσπονδία του κλάδου που θα έπρεπε να βρεθεί στους προμαχώνες, υψώνοντας το λάβαρο του αγώνα και εμψυχώνοντας τους χιλιάδες μάχιμους συντάκτες, που υπό βάρβαρες σχεδόν εργασιακές συνθήκες, απλήρωτοι και με μισθούς-φιλοδωρήματα , αντιστέκεται …παθητικά.
Αντί να προκηρύξει απεργία διαρκείας, να δημιουργήσει απεργιακά ταμεία στήριξης των κινητοποιήσεων, ρίχνει…τουφεκιές στο κενό. Για να φοβίσει άραγε ποιόν;
Ακολουθούμενη και από τις Ενώσεις Συντακτών μέλη της που αρκούνται σε μηδαμινής αξίας διαμαρτυρίες.
Όταν ο κλάδος έρχεται αντιμέτωπος με το ερώτημα εάν θέλει την επιβίωσή του ή όχι, η απάντηση θα έπρεπε να είναι αυτονόητη.
Τουλάχιστον οι μαχόμενοι δημοσιογράφοι θα ανέμεναν μια βροντερή απάντηση των συνδικαλιστικών τους εκπροσώπων.
Γιατί: «Στρατιώτη μου, τη μάχη θα κερδίσει,
όποιος πολύ το λαχταρά να ζήσει.
Όποιος στη μάχη πάει για να πεθάνει,
στρατιώτη μου για πόλεμο δεν κάνει»…
