Στην τελευταία συνέντευξη τύπου του Γάλλου προέδρου Εμμ. Μακρόν, ο τελευταίος απευθυνόμενος σε πάνω από 200 γάλλους και ξένους ανταποκριτές στη Γαλλία, τόνισε τρεις φορές ότι «...ο Βλαντιμίρ Πούτιν πρέπει απαραιτήτως να χάσει τον πόλεμο στην Ουκρανία, αν η Ένωση θέλει να αποφύγει την επέκτασή του σε χώρες – μέλη της».
«...Αν αυτό δεν συμβεί», πρόσθεσε ο Εμμανουέλ Μακρόν, «...τότε θα ακολουθήσουν εισβολές στις Βαλτικές Χώρες και γιατί όχι στη Μολδαβία και τη Ρουμανία....». Λίγες ημέρες μετά τις παραπάνω δηλώσεις, που κυριολεκτικά «θάφτηκαν» από τα μέσα μαζικής επικοινωνίας, κυκλοφόρησε στη Γαλλία ένα βιβλίο με τίτλο «Η Επιτάχυνση της ιστορίας. Οι γεωστρατηγικοί κόμβοι ενός κόσμου εντός ελέγχου» (Εκδόσεις Tallandier). Συγγραφέας του βιβλίου ο Thomas Gomart, 51 ετών, ιστορικός και γενικός διευθυντής σήμερα του Γαλλικού Ινστιτούτου Διεθνών Σχέσεων (IFRI). Έχοντας πολυετείς εμπειρίες της ρωσικής πραγματικότητας ο T. Gomart είναι κατηγορηματικός: «Το Κρεμλίνο έχει κηρύξει πόλεμο στην Ε.Ε.», τονίζει και προσθέτει ότι «κύριο μέλημά του είναι η αποσύνδεση της Ένωσης από τις Η.Π.Α....».
«...Υπό αυτό το πρίσμα», δήλωσε στο περιοδικό «Λε Πουάν», «....η επιτάχυνση της ιστορίας σημαίνει ότι κάποιοι, περισσότερο από άλλους, χάνουν ταχύτητα. Και αυτή είναι η περίπτωση της Ευρώπης, η οποία έκανε τρία λάθη. Πρώτον θεωρεί ότι ο κόσμος θέλει να ζει όπως αυτή. Το δεύτερο έγκειται στην θέλησή της να θεωρεί ότι είναι προστατευόμενη φούσκα. Τρίτον οι Ευρωπαίοι θεωρούν ότι κορυφαίου έργο τους είναι να διατηρούν το βιοτικό τους επίπεδο. Από την άλλη μεριά, όμως, υπάρχουν αποσταθεροποιητικοί παράγοντες στο εσωτερικό της Ε.Ε., οι οποίοι έχουν ισχυρά αποτελέσματα/ Σε αυτό το πλαίσιο, «προστίθενται δύο μεγάλες επιταχύνσεις, αυτή της υπερθέρμανσης του πλανήτη, που προκαλεί γεωπολιτικές τριβές, και αυτή του εκδημοκρατισμού της τεχνητής νοημοσύνης, που επηρεάζει έντονα τους τρόπους παραγωγής και, παραδόξως, προωθεί την υπερσυγκέντρωση ισχύος.....».
Με βάση λοιπόν τις πιο πάνω επιταχύνσεις, οι αντίπαλοι της Δύσης και της Ευρώπης, ποντάρουν πολλά στην πυρηνική απειλή και στη ρητορική που χρησιμοποιούν για να την προβάλουν ως φόβητρο.
Η Ρωσία έτσι, χρησιμοποιεί αυτή τη ρητορική αναζητώντας εδαφικά κέρδη, γνωρίζοντας τους φόβους που προκαλεί στους Ευρωπαίους.
«...Την ίδια στιγμή όμως», λέει ο συγγραφέας, «....έχουμε και την πυρηνική επιτάχυνση της Κίνας, η οποία σκοπεύει να διπλασιάσει το πυρηνικό της οπλοστάσιο έως το 2030. Στοχεύει σε διπλή ισοτιμία, όχι μόνο με τις Ηνωμένες Πολιτείες, αλλά και με τη Ρωσία. Ένα άλλο σημείο επίσης είναι ότι οι τρεις χώρες στις οποίες επιβλήθηκαν οι περισσότερες κυρώσεις από τη Δύση είναι, η καθεμία με τον δικό της τρόπο,δυνητικός δημιουργός μιάς πυρηνικής κρίσης: η Ρωσία, λόγω της χρήσης της πυρηνικής ρητορικής, το Ιράν, στην επιτάχυνση του προγράμματός του· και μετά - υπάρχει πολύ μικρό ενδιαφέρον για την Ευρώπη - η Βόρεια Κορέα, οι δοκιμές της οποίας δείχνουν ότι θα μπορούσε πλέον να επηρεάσει τις Ηνωμένες Πολιτείες. Αυτές οι τρεις χώρες, η Ρωσία, το Ιράν και η Βόρεια Κορέα, βρίσκονται σε ένα είδος στρατιωτικής συμφωνίας κατά της Δύσης....».
Μέσα σε αυτό το επιταχυνόμενο γεωπολιτικό περιβάλλον, ο Thomas Gomart δίνει βάρος και στην περίπτωση του Ιράν. Κατά την εκτίμησή του, πρόκειται για τη χώρα που βγαίνει κερδισμένη από τα εγκλήματα της Χαμάς την 7η Οκτωβρίου 2023. Με την επίθεση κατά του Ισραήλ, η Χαμάς, σταμάτησε την προσέγγιση μεταξύ Σαουδικής Αραβίας και Ισραήλ. Έχοντας γίνει ο προάγγελος της παλαιστινιακής υπόθεσης, εντάχθηκε στους Brics. Και, μέσω των Χούτι της Υεμένης, στέλνει τους Ευρωπαίους, που έχουν επιβάλει βαριές κυρώσεις εναντίον του, πίσω στη θαλάσσια ευπάθεια τους στην Ερυθρά Θάλασσα. Είμαστε έτσι μάρτυρες μιάς πολύ ευνοϊκής φάσης για την Ισλαμική Δημοκρατία του Ιράν, η οποία κάνει τα πάντα για να γίνει πυρηνική δύναμη. Αυτό θα είχε ως συνέπεια να θέλει να αποκλείσει τους Ευρωπαίους από αυτό που η Τεχεράνη θεωρεί ότι είναι η ζώνη επιρροής της, στην οποία η Γαλλία έχει βασικούς εταίρους όπως ο Λίβανος, η Ιορδανία ή τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. «Δεν πρέπει ποτέ να παραβλέπουμε τη θεμελιώδη εχθρότητα της Ισλαμικής Δημοκρατίας προς τη Γαλλία, η οποία εξηγείται ιστορικά από το πυρηνικό ζήτημα. Επίσημος όμηρος, το καθεστώς ήδη επιδίδεται σε στρατηγική πειρατεία. Η ρωσο-ιρανική προσέγγιση διαλύει πλήρως τα πολυπολιτικά οράματα χωρών όπως η Γαλλία, η οποία σταματά να έχει ψευδαισθήσεις. Η κατάσταση είναι πολύ σοβαρή για να παίζουν κάποιοι άνευ ουσίας διπλωματικά παιχνίδια», επισημαίνει ο Thomas Gomart
«Ας θυμηθούμε, προσθέτει, ότι το NATO δημιουργήθηκε, από το 1949, για να εποπτεύει τη Γερμανία, να εγγυάται την αμερικανική εμπλοκή στην Ευρώπη και να την προστατεύεται από τη σοβιετική απειλή. Ας θυμηθούμε επίσης ότι τα πρώην μέλη του Συμφώνου της Βαρσοβίας, μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ εντάχθηκαν στο NATO και στην E.E. για να ξεφύγουν από τον σοβιετορωσικό ζυγό. Εάν το NATO δεν βρίσκεται σε πόλεμο με τη Ρωσία, η τελευταία το καθιστά μόνιμη απειλή λόγω των διευρύνσεων του. Λόγω της Ουκρανίας, δύο χώρες - η Φινλανδία και η Σουηδία - απαρνήθηκαν την ουδετερότητά τους. Για να κυριαρχήσει στην Ευρώπη, το Κρεμλίνο πρέπει να σπάσει τον διατλαντικό δεσμό γιατί πιστεύει ότι θα βγει νικητής, μέσω στρατηγικού εκφοβισμού. Αυτός είναι ένας επικίνδυνος υπολογισμός. Το πραγματικό ερώτημα, κατά τη γνώμη μου, βρίσκεται στη μελλοντική στάση των Ηνωμένων Πολιτειών. Ταυτόχρονα, οι επαναλαμβανόμενες διακηρύξεις των ρωσικών αρχών, νεοαυτοκρατορικού χαρακτήρα, προφανώς δεν καθησυχάζουν τις χώρες της Βαλτικής, την Πολωνία, τη Φινλανδία ή τη Σουηδία. Μπορούμε να συνεχίσουμε να λέμε, όπως κάναμε πριν από το 2022, ότι η Ρωσία δεν έχει κανένα συμφέρον να ξεκινήσει μια στρατιωτική περιπέτεια. Είναι καλύτερα να έχουμε κατά νου ότι η ισχύς εκφράζεται με πράξεις και ότι η Ρωσία έχει κηρύξει πολιτικό πόλεμο στην E.E.»
