Γιώργος Μιχαλακόπουλος: Ο Σερ του ελληνικού θεάτρου που δεν έκανε εκπτώσεις στις επιλογές του

Ο Σερ του ελληνικού θεάτρου, ο απολαυστικός Σόλωνας, το έτερον ήμισυ του Βασίλη Διαμαντόπουλου, στην αγαπημένη τηλεοπτική σειρά «Εκείνος κι Εκείνος», ο ευρηματικός ποιητής Τιμολέων Φανφάρας στο «Ξύπνα Βασίλη!», ο Νίκος από «Βλέμμα του Οδυσσέα» του Θόδωρου Αγγελόπουλου, ο Λεωνίδας Χρύσης στον «Κύριο με τα Γκρι» του Περικλή Χούρσογλου, ο ιδανικός εκφραστής του Αριστοφάνη αλλά και εμβληματικών θεατρικών ηρώων κορυφαίων συγγραφέων δεν βρίσκεται πια ανάμεσά μας.

Ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος έφυγε από τη ζωή, αθόρυβα και αξιοπρεπώς, όπως ακριβώς πορεύτηκε σε όλο τον προσωπικό και επαγγελματικό του βίο, αφήνοντας ένα τεράστιο, δυσαναπλήρωτο κενό.
Γιατί ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος ήταν από εκείνες τις φωτεινές περιπτώσεις καλλιτεχνών, που κατάφερνε πάντα να μαγνητίσει τα βλέμματα και να κερδίσει τις εντυπώσεις με τις αριστοτεχνικές ερμηνείες του, όχι μόνον σε πρωταγωνιστικούς αλλά και σε δεύτερους ρόλους. Εξαιρετικά ταλαντούχος αλλά και μοναδικά ευρηματικός, για περισσότερα από 60 χρόνια αυτοσχεδίαζε στη σκηνή, το κινηματογραφικό πανί και την τηλεοπτική οθόνη, σφραγίζοντας ανεξίτηλα τους ρόλους που αναλάμβανε και αποτελώντας, παράλληλα, έναν εξαιρετικό δάσκαλο αλλά και μια ανεξάντλητη πηγή έμπνευσης για τους νεότερους ηθοποιούς.

Με αυτόν τον καταλυτικό τρόπο είχε επηρεαστεί βαθιά κι ο ίδιος, στα πρώτα του βήματα, από τον Κάρολο Κουν. Τον άνθρωπο στον οποίο πρωτοεμπιστεύθηκε την αγάπη του για το θέατρο και από τον οποίο διδάχτηκε την υψηλή τέχνη της υποκριτικής, ως σπουδαστής στη δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης: «Το κυρίως θέατρο το ανακάλυψα με τον δάσκαλό μου, τον Κουν. Ο Κουν ήταν ένα φαινόμενο. Ευτύχησα να πέσω σε μια τέτοια συγκυρία, εκεί λίγο πριν το ΄60, όπου έζησα τους «Όρνιθες», τις παραστάσεις στο Παρίσι, το Θέατρο των Εθνών. Έπαιξα στα «Νέα Παιδιά» του Αντρέ Ζοζέ Λακούρ, στον «Αρτούρο Ούι», στους «Ορνιθες..» είχε πει ο ίδιος σε παλαιότερη συνέντευξή του.
[Mixalakopoulos_-_Xorn]
O Γιώργος Μιχαλαλόπουλος (πάνω κέντρο) με τον Δημήτρη Χορν και τον θίασο του έργου Δον Ζουάν (1968)
Αποφασιστικός και τολμηρός έφυγε, μόλις τελείωσε τη σχολή, από την σιγουριά του πρώτου του θεατρικού του σπιτιού προκειμένου να δοκιμαστεί στο ελεύθερο στίβο. Πήρε μαζί του όμως και κράτησε για πάντα μέσα του ως οδηγό και πολύτιμο φυλαχτό τις συμβουλές που τού είχε δώσει ο σπουδαίος δάσκαλός του: «Από τον Κουν μου έμεινε αυτό που μας έλεγε, ότι η δουλειά είναι το κυρίαρχο στο θέατρο, η επιμονή, να είσαι σχεδόν ασκητής σ΄ αυτό που κάνεις. Μάς τα είχε μπολιάσει αυτά. Και παρόλο που ήμουν στο εμπορικό θέατρο, πάντα μπροστά μου είχα μια βεντάλια επιλογών ρεπερτορίου και την ίδια πορεία κράτησα. Δεν έχω εκπορνευθεί με ένα ρεπερτόριο που δεν πίστεψα».


Πράγματι, όλες οι επιλογές που έκανε ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος στη διάρκεια της μακρόχρονης υποκριτικής διαδρομής του, διέθεταν όλες ένα επίπεδο, είχαν κάτι να πουν, να προσφέρουν. Πορεύτηκε διαχρονικά, στηριζόμενος αποκλειστικά στις δικές του δυνάμεις, χωρίς να επιδιώξει να διεισδύσει σε καλλιτεχνικές κλίκες.

Η θητεία του στο θέατρο υπήρξε μακρά και άκρως επιτυχημένη. Μετά τον Κάρολο Κουν συνεργάστηκε με τους σπουδαιότερους θιάσους της εποχής, του Μουσούρη, με της Άννας Συναδινού, του Δημήτρη Χορν, της Έλλης Λαμπέρη, των Αλεξανδράκη – Γαληνέα, Καρέζη – Καζάκου, Νίκου Κούρκουλου αλλά και με το Εθνικό Θέατρο, από το 1985 και για μια ολόκληρη δεκαετίας. Έπαιξε τα πάντα: Από κλασικούς ξένους και Έλληνες συγγραφείς μέχρι αρχαίο δράμα, από Σαίξπηρ και Ιονέσκο μέχρι Αριστοφάνη ενώ σε κάποιες από τις παραστάσεις του σκηνοθετούσε κιόλας: «Έχω την ευτυχία να είμαι από τους Έλληνες ηθοποιούς που δεν έχουν κάνει παραχωρήσεις. Έχω παίξει σχεδόν σε όλα έργα από το παγκόσμιο ρεπερτόριο, όλον τον Αριστοφάνη – δεν μου έχει μείνει συγγραφέας που να μην έχω καταπιαστεί μαζί του – χωρίς να έχω ανακατευτεί με την τρέχουσα ευτέλεια του θεάτρου. Κι αυτό μ’ έχει πλουτίσει σαν ηθοποιό και σαν άνθρωπο για να προσπαθώ όσο μπορώ, με την ίδια εφηβική αγνότητα, ν’ αντιμετωπίζω τους ρόλους μου. Δεν έχω απωθημένα» είχε εξομολογηθεί ο ίδιος. Παραδεχόταν, παρόλα αυτά, πως «το θέατρο είναι σαν την κόκα – εξάρτηση μεγάλη»

Ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος στην ταινία Ξύπνα Βασίλη»
Η παρουσία του στον κινηματογράφο και την τηλεόραση
Στον κινηματογράφο δεν εργάστηκε πολύ, ωστόσο, όλοι οι ρόλοι του ήταν ένας κι ένας. Από τους πλέον χαρακτηριστικούς ήταν αυτός του ποιητή Φανφάρα στην ταινία του Γιάννη Δαλιανίδη «Ξύπνα Βασίλη» (1968), που ήταν βασισμένη στο ομότιτλο θεατρικό έργο του Δημήτρη Ψαθά. Η παρθενική κινηματογραφική του εμφάνιση είχε γίνει τέσσερα χρόνια πριν, το 1964, στην ταινία «Οι Φτωχοδιάβολοι» του Γιάννη Χριστοδούλου. Τον απολαύσαμε επίσης ως δικηγόρο, στο πλευρό της Τζένης Καρέζη, στο «Ένας Ιππότης για τη Βασούλα» (1968), επίσης του Δαλιανίδη, ως σατανικό δοσίλογο στο «Ένα γελαστό απόγευμα» (1979) του Ανδρέα Θωμόπουλου, στο ««Βλέμμα του Οδυσσέα» (1995) του Θόδωρου Αγγελόπουλου, στον υπέροχο «Κύριο με τα γκρι» (1997) του Περικλή Χούρσογλου αλλά και στην τελευταία του ταινία «Απόστολος και Μόνος» (2006) την οποία σκηνοθέτησε μαζί με τον Νίκο Καβουκίδη.

Ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος στην ταινία του Θόδωρου Αγγελόπουλου «Το βλέμμα του Οδυσσέα»
Μία μόνο σειρά, το δημοφιλέστατο «Εκείνος και εκείνος» του Κώστα Μουρσελά, ήταν αρκετή για να αφήσει ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος ανεξίτηλο το στίγμα του στην εγχώρια τηλεοπτική ιστορία. Επί μία διετία, από το 1972 έως το 1974, το τηλεοπτικό κοινό παρακολουθούσε φανατικά τους απολαυστικούς σατιρικούς διαλόγους του Λουκά (Βασίλη Διαμαντόπουλου) και του Σόλωνα (Γιώργου Μιχαλακόπουλου) σε μια προσπάθειά τους να κατανοήσουν τον παραλογισμό της κοινωνίας των τελευταίων χρόνων της Χούντας. Σε αυτή τη σειρά ο Μιχαλακόπουλος ξεδίπλωσε το μεγάλο εύρος του υποκριτικού του ταλέντου το οποίο θα επιβεβαιωνόταν περίτρανα μέσα στα επόμενα χρόνια.

Η ενασχόλησή του με τα κοινά
Κοινωνικά ευαίσθητος και με διαρκή διάθεση για προσφορά ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος διετέλεσε, από το 1974 έως το 1986, Δημοτικός Σύμβουλος στο Δήμο Αθηναίων (1974-1986) και αντιπρόεδρος του ΚΕΘΕΑ: «Δεν ήμουν ποτέ κλεισμένος στο καβούκι του καλλιτέχνη, ήμουν πάντα μέσα στη ζωή. Έκανα μαθήματα στις φυλακές, ασχολήθηκα με το θέμα των ναρκωτικών, στον δήμο της Αθήνας ήμουν αντιδήμαρχος νεολαίας επί χρόνια, πάντα ασχολιόμουν με τα κοινά» δήλωνε ο ίδιος απέκλειε, ωστόσο, κάθε περίπτωση καθόδου του στον πολιτικό στίβο: «Ποτέ δεν ασχολήθηκα με τα βουλευτιλίκια. Γιατί πιστεύω ότι ο ηθοποιός που θα ασχοληθεί με την πολιτική, έχει χάσει την ιδιότητά του -αυτό έχω μάθει ιστορικά. Έχει αποδειχθεί, εξάλλου, αυτό με όλους όσοι έχουν ασχοληθεί με την πολιτική, το έχουν πληρώσει».


Ο Γιώργος Μιχαλακόπουλος με την αγαπημένη του σύζυγο Αθηνά
Η οικογένεια και η γυναίκα της ζωής του
Όσα χρόνια διήρκεσε η καλλιτεχνική διαδρομή του Γιώργου Μιχαλακόπουλος άλλα τόσα μετρούσε η σχέση του με την σύντροφο της ζωής του, την ηθοποιό Αθηνά Μιχαλακοπούλου. Οι δυο τους γνωρίστηκαν στη δραματική σχολή του Θεάτρου Τέχνης, παντρεύτηκαν, με κουμπάρους την Αλίκη Βουγιουκλάκη και τον Δημήτρη Παπαμιχαήλ, απέκτησαν δύο κόρες και πορεύτηκαν μαζί, πλάι – πλάϊ για περισσότερα από 60 χρόνια: «Η Αθηνά είναι ο άνθρωπος της ζωής μου. Συνέχεια τον ανακάλυπτα και τον ανακαλύπτω. Δεν έχει σταματήσει αυτός ο διάλογος. Όχι, δεν είναι καθόλου κουραστικό να είσαι με τον ίδιο άνθρωπο, μια χαρά είναι» εξομολογούνταν ο ίδιος, πάντα περήφανος και διαχρονικά ευτυχής γι΄ αυτό το μεγάλο, το σημαντικότερο ίσως επίτευγμα της ζωής του.