Τον Θοδωρή τον Γεωργόπουλο και τα «παιδιά του» στο «Εν Χορδώ», αυτά «που του έστειλε ο Θεός», όπως ακούσαμε να λέει ο δάσκαλός τους, Δάσκαλος με δέλτα κεφαλαίο, τους 40 μπουζουξήδες που στάθηκαν σαν κλωσσόπουλα κάτω από τις φτερούγες του πάνω στη λαμπερή σκηνή του Συνεδριακού Κέντρου του Πανεπιστημίου Πατρών, τη Συμφωνική Λαϊκή Ορχήστρα, δεν τους καλοξέραμε μέχρι πριν λίγους μήνες κι ας δραστηριοποιούνται χρόνια πολλά υπηρετώντας, όπως καλά καταλάβαμε, με υψηλή ποιότητα τη μουσική μας παράδοση. Μας μάγεψαν όπως οι Σειρήνες τον Οδυσσέα, μας χάρισαν μια βραδιά ονειρεμένη, μας έδειξαν μια άλλη λαμπερή και δημιουργική πλευρά αυτής της πόλης, πλευρά που μας γεμίζει αισιοδοξία και μας κάνει να νιώθουμε περήφανοι για τα βλαστάρια της. Ένας μαέστρος που διηύθυνε τους μαθητές του και ήταν από την πρώτη στιγμή έως την τελευταία σαν να τους κρατούσε έναν - έναν και μετά όλους μαζί στην αγκαλιά του, από τον πιο μικρό στα εφτά – οχτώ χρόνια μέχρι τους εικοσάχρονους και εικοσπεντάχρονους, όλους νέα, δροσερά ωραία παιδιά, αγόρια τα πιο πολλά αλλά και αρκετά κορίτσια. Το ένιωθες πως δεν ήταν μόνο ο μαέστρος τους, ήταν αυτός που τα ανάστησε μουσικά από πολύ μικρά παιδιά, που του τα εμπιστεύονταν οι γονείς τους και χαιρόταν με όλη του την ψυχή πάνω στη σκηνή να τα βλέπει φτασμένους μουσικούς πολλούς από αυτούς, να συνεχίζουν το έργο και την αγάπη του για την μουσική μας παράδοση. Ήταν κι απολαυστικό να το βλέπεις, πέρα από το να το ακούς.
Ούτε τον Ευρυσθένη τον Χατζηγιάννη και την Ορχήστρα «Πατρεύς» τους ξέραμε. Κι εδώ υπάρχει βέβαια μία δικαιολογία, το ότι είναι τριών χρόνων ορχήστρα. Μα πότε πρόλαβαν κι έδεσαν τόσο; Βελούδινη η παρουσίασή τους, με συνηχήσεις που χάιδευαν την ψυχή και σε έκαναν να λες τι μαγικό πράγμα είναι η μουσική.
Στη συνύπαρξη των δύο μουσικών σχημάτων πάνω στη σκηνή το αποτέλεσμα ήταν απογειωτικό. Ο ρωμαλέος, ο αντρίκιος ήχος των μπουζουκιών σαν πάταγε πάνω στο βελούδινο χαλί που έστρωναν τα πνευστά και τα υπέροχα κρουστά απογειωνόταν και ανέβαζε τον ακροατή πολύ ψηλά.
Τους εμπιστεύτηκε και συνεργάστηκε μαζί τους, όχι για πρώτη φορά, ο Γεράσιμος Ανδρεάτος που κάλυψε το τελευταίο τμήμα της συναυλίας ανεβάζοντας ακόμη πιο ψηλά την αισθητική απόλαυση και τον ενθουσιασμό του ακροατηρίου.
Πανάξια δίπλα τους στάθηκαν ο Δημήτρης ο Δημόπουλος με το υπέροχο μέταλλο της φωνής του και η αισθαντική ερμηνεύτρια Ανδριάνα Τσαγκάρη, αλλά και η νεαρή Μαρία Μάλη με την ευγενική παρουσία της και τη δροσερή της φωνή.
Τη συναυλία, ξαφνιάζοντας πολύ ευχάριστα, άνοιξε με επτανησιακά τραγούδια η Χορωδία του Πανεπιστημίου της Πάτρας υπό τη διεύθυνση της μαέστρου Λίνας Γερονίκου και δρόσισε «ιόνια», πολυφωνικά και αρμονικότατα τη γεμάτη αίθουσα.
«Όλοι μαζί με έναν σκοπό» και ο σκοπός υπηρετήθηκε με τον καλύτερο τρόπο καθώς υπήρξε μεγάλη ανταπόκριση στο κάλεσμα. Δημιουργήθηκε απόθεμα που θα δώσει ώθηση στην τελευταία φάση των εργασιών αποκατάστασης του Ναού του Αγίου Γερασίμου στην Ακτή Δυμαίων. Η άλλη ημέρα μας βρήκε όλους όσους χαρήκαμε τη βραδιά πιο αισιόδοξους και με την ψυχή γεμάτη.
Πάτρα 22-05-2018