O άνθρωπος έχει μέσα του έναν γίγαντα, έτοιμο να τον κάνει να πετάξει, ακόμη και αν είναι καθηλωμένος σε μια καρέκλα και τίποτε δεν προαναγγέλλει την πτήση του με προορισμό το εφικτό.
Αρκεί να βρει τη δύναμη να ψιθυρίσει στον …γίγαντά του ένα «μπορείς» και αυτός θα σηκώσει το μπόι του και θα ακουμπήσει το θαύμα.
Ένας 30χρονος Πατρινός, ο Ανδρέας Στρατουδάκης, το ξέρει καλά αυτό. Και σε περίπτωση που κάποια στιγμή το ξεχάσει, θα υπάρχουν δυο μετάλλια στο δωμάτιό του να του το θυμίσουν. Δυο μετάλλια που, παράλληλα με το ποιος είναι, θα του θυμίζουν και ότι τα κατέκτησε σε μια διοργάνωση στην οποία προσήλθε περίπου «γυμνός» από μια πόλη χωρίς υποδομές, μια χώρα χωρίς «βατήρα» για τα άτομα με ειδικές ανάγκες.
Και αυτό, θα τα κάνει ακόμη πιο πολύτιμα τα δυο του τα μετάλλια.
Η μοναδική συμμετοχή μετά από 20 χρόνια
Ο Ανδρέας Στρατουδάκης, ο οποίος επέστρεψε από τους παγκόσμιους αγώνες χορού με καροτσάκι στο Cuijk της Ολλανδίας με ένα χρυσό μετάλλιο στην κατηγορία «Dutch Open» και ένα χάλκινο μετάλλιο στην κατηγορία «World Paradance Sport International Competition», δεν είναι μια τυχαία περίπτωση.
Είναι ο μοναδική συμμετοχή της Ελλάδας σε τέτοιου είδους αγώνες μετά από 20 χρόνια. Ήταν, μαζί με την παρτενέρ του Εύη Χαμπλά, ένα από τα 300 ζευγάρια που διαγωνίστηκαν μπροστά σε εκατοντάδες κόσμου, φέρνοντας την Ελλάδα στο βάθρο δυο φορές, χωρίς αυτή να τους έχει προμηθεύσει έστω με τα στοιχειώδη… δεκανίκια. Ήταν άλλο ένα ελληνόπουλο που έφτασε τον άθλο με την ψυχή του και μόνο.
Το ιατρικό λάθος
Ο Ανδρέας δεν γεννήθηκε με αναπηρία. Την απέκτησε σε ηλικία 4 μηνών εξαιτίας ενός ιατρικού λάθους που από τότε τον έχει οδηγήσει σε 16 χειρουργεία.
Δεκαέξι φορές δοκιμασία, δεκαέξι φορές πιο δυνατός.
Η ανάγκη του να βρει διέξοδο, τον έβγαλε εν αρχή στα βάρη με σημαντικές επιδόσεις, αλλά και στο μπάσκετ με το οποίο ασχολήθηκε αλλά δεν «κόλλησε»
«Ξεκίνησα το 2008 με άρση βαρών σε πάγκο. Κατάφερα και πήρα αρκετά μετάλλια, αλλά στη διαδρομή μου προέκυψε ένα θέμα με τα μάτια και ο οφθαλμίατρος με διέκοψε για λόγους ασφάλειας. Τότε αναζήτησα νέα δραστηριότητα. Έψαξα στο ίντερνετ και μου κέντρισε το ενδιαφέρον ο χορός με καροτσάκι. Και είπα να το κυνηγήσω» λέει στο «7Μ».
Άφησε άφωνους τους διοργανωτές
Όπως αποδείχθηκε η ατυχία με τα βάρη, έφερε την τύχη του χορού. Το ταλέντο του, τον περίμενε κάπου στη γωνία. Έμενε απλά να το …δει.
Η ενασχόλησή του με το χορό ξεκίνησε μόλις τον περασμένο Σεπτέμβριο, ενώ σε αγωνιστικό επίπεδο η προπόνησή του, ήταν μόλις ενός μήνα, γεγονός που άφησε άφωνους διοργανωτές και συναθλητές στο Cuijk.
«Η εμπειρία ήταν μοναδική. Για μένα ήταν πολύ μεγάλη υπόθεση να αγωνίζομαι μπροστά σε τόσο κόσμο και βεβαίως μου πρόσθετε και άγχος και αγωνία» λέει και υπογραμμίζει ότι βρέθηκε μπροστά σε έναν άλλο κόσμο, καθώς τα ζευγάρια που συναγωνίζονταν «είχαν πολλά χρόνια διαδρομή, γνώσεις και φυσικά υποδομή που εμείς δεν είχαμε καν φανταστεί. Να βλέπεις ακόμη και χορό με ηλεκτροκίνητο καροτσάκι. Είδαμε πώς κινείται έξω το αγώνισμα, πως ακολουθείται το πρόγραμμα… Όλα αυτά μας έδωσαν πολύτιμες γνώσεις. Δεν πίστευε κανείς ότι έκανα μόνο ένα μήνα αγωνιστικό χορό. Τους φαινόταν απίθανο».
Με όχι κατάλληλο καρότσι
Ο Ανδρέας και η Εύη δεν βρήκαν βεβαίως το χαλί έτοιμο και στρωμένο. Το καρότσι του δεν ήταν το σωστό. Οι διοργανωτές του έκαναν χάρη λόγω της, για πρώτη φορά, συμμετοχής του και τον άφησαν να λάβει μέρος.
Για να το επαναλάβει όμως, χρειάζεται να βρει τουλάχιστον 3.500 ευρώ για αγορά αγωνιστικού καροτσιού. Αυτό σημαίνει αγώνα δρόμου και για την εξεύρεση χορηγού προκειμένου να έχει τη δυνατότητα να συνεχίσει με συμμετοχές σε μεγάλες διοργανώσεις καθώς τα έξοδα είναι μεγάλα και μερικές φορές σε αυτή τη χώρα υπερβαίνουν το ταλέντο και τη θέληση των αθλητών.
«Έχουμε μπροστά διεθνείς διοργανώσεις. Από τη διεθνή παραολυμπιακή επιτροπή μου είπαν να συμμετάσχω στο πανευρωπαϊκό στην Μάλτα τον Νοέμβριο. Θα κάνω ό,τι μπορώ αλλά το οικονομικό πρόβλημα είναι μεγάλο» λέει. «Στους αγώνες της Ολλανδίας πήγα με χορηγό. Ήταν το κέντρο αποκατάστασης “Η Αναγέννηση” στη Θεσσαλονίκη που ευχαριστώ πολύ όπως και τον Παναγιώτη Στασινόπουλο ο οποίος με έχει βοηθήσει όσο και όπως μπορεί».
Δεν υπάρχει ειδίκευση
Στην Πάτρα αλλά και στην Ελλάδα, δεν υπάρχουν χορευτές για χορό στο καρότσι. Οι χορεύτριες με τις οποίες συνεργάζεται ο Ανδρέας είναι κλασικές χορεύτριες χωρίς ειδίκευση για το συγκεκριμένο άθλημα. Αντιλαμβάνεται λοιπόν κανείς εύκολα τον άθλο του Ανδρέα και της Εύης να βρεθούν μετά από πολύωρες πρόβες στο βάθρο των παγκόσμιων αγώνων με χορογραφία σύγχρονου χορού.
Ο άγρυπνος «φρουρός»
Δίπλα του, υπάρχει πάντα ένας άγρυπνος «φρουρός». Είναι η αδελφή του η Σοφία, αυτή που με το πείσμα της τον οδήγησε στο γήπεδο «Τόφαλος», στον αγώνα του Προμηθέα με την ΑΕΚ, ένα απόγευμα του περασμένου Γενάρη, σε μια παρθενική εμφάνιση που σήκωσε το γήπεδο στο πόδι. με 3.000 φιλάθλους να τον αποθεώνουν.
Η εμπειρία του «Προμηθέα»
«Ήταν η πρώτη φορά που βρέθηκα μπροστά σε τόσο κόσμο. Το χειροκρότημα μου έδωσε φτερά. Ήμουν, τότε ακόμη στην αρχή. Στη συνέχεια έκανα πολλά περισσότερα βήματα με τη νέα μου δασκάλα».
«Το σπίτι είναι πολύ ζόρικο πράγμα»
Το πιο σημαντικό μήνυμα που στέλνει ο Ανδρέας είναι ότι η δύναμη της θέλησης μπορεί να νικήσει τα πάντα.
«Εγώ ακούστηκα λόγω του ότι βγήκα έξω. Σκοπός είναι να πειστούνε οι άνθρωποι με κινητικά προβλήματα να βγούνε από το σπίτι να αποκτήσουν δραστηριότητες γιατί το σπίτι είναι πράγμα πολύ ζόρικο» λέει.
Γιώτα Κοντογεωργοπούλου
(από το ένθετο 7 Μέρες του 7 Μέρες Αγγελίες)
