Η πραγματική πρόκληση που αντιμετωπίζει καθένας μας , καθημερινά, είναι να αποδεικνύει αν η αγάπη για την πόλη του είναι αληθινή. Αν όσα λέει μετουσιώνονται σε πράξη, ή αν απλώς δημιουργεί το προπέτασμα καπνού , προκειμένου να δημιουργεί άλλοθι για την απραξία του.
Οι διαπιστώσεις απεικονίζουν μια πραγματικότητα που συμβαδίζει με την πορεία της χώρας των τελευταίων μνημονιακών ετών. Λέμε πολλά , αλλά πράττουμε τα ελάχιστα…
Η αγάπη μας για την Πάτρα θυμίζει περισσότερο πλατωνικό, ανεκπλήρωτο έρωτα! Αυτά που θα θέλαμε να πετύχουμε, αλλά δεν τα εκφράσαμε ποτέ.
Μιλάμε και ενίοτε γκρινιάζουμε για την ποιότητα της καθαριότητας, ωστόσο την ίδια ώρα δεν θα αναζητήσουμε το καλάθι των απορριμμάτων. Με ιδιαίτερη ευκολία το περιτύλιγμα θα πεταχτεί σε κάποια γωνία, για να μην μας δουν κιόλας!
Συζητούμε και με ένταση, καταθέτοντας ποικίλα επιχειρήματα, για την έλλειψη θέσεων στάθμευσης και το καθημερινό κομφούζιο του κυκλοφοριακού, όμως με περισσή άνεση θα διπλοπαρκάρουμε, για να ατενίζουμε με ικανοποίηση το αυτοκίνητό μας , ενώ απολαμβάνουμε τον πρωινό καφέ μας!
Τι περιγράφω; Μα απλές καθημερινές εικόνες που δείχνουν πως η αυθόρμητη απάντηση «μα φυσικά και αγαπώ την πόλη μου», στο αντίστοιχο ερώτημα, δίδεται περισσότερο από συνήθεια.
Η ποιότητα ζωής σε μια μεγαλούπολη δεν κατακτιέται μονάχα από τα μεγάλα έργα.
Ναι, ασφαλώς και το πάρκο θα αναβαθμίσει την γειτονιά και τις συνοικίες.
Πόσο θα διαφοροποιηθεί η εικόνα όταν ένα μεγάλο τμήμα του θα καταληφθεί από τετράτροχα, ώστε οι γονείς δίπλα από το ΙΧ που θα βρίσκεται η κούνια να χαρούν το παιδί τους που θα παίζει;
Ο John F. Kennedy, σε μια αποστροφή ομιλία του είχε πει κάποτε: «Mη ρωτάς τι μπορεί να κάνει η χώρα σου για εσένα, αλλά τι μπορείς να κάνεις εσύ για τη χώρα σου». Παραφράζοντάς την, θα έπρεπε να αναρωτηθεί καθένας μας: Μην ρωτάς τι κάνει η πόλη σου για σένα , αλλά τι μπορεί να κάνεις εσύ γι’ αυτήν»…
Πολλά θα μπορούσαμε να πράξουμε για να αποδείξουμε την αγάπη μας, σε έναν αέναο αγώνα καλυτέρευσης της εικόνας της. Αλλά η καθημερινή πρακτική μας προσγειώνει ανώμαλα.
Σαν την σακούλα των σκουπιδιών που πετά η κυρία από τον τέταρτο όροφο, στην προσπάθεια της να μιμηθεί τον Νίκο Γκάλη και να πετύχει καλάθι έξω από την περιοχή !
( Το κείμενο δημοσιεύθηκε στο ένθετο "Αξιοθέατον" της εφημερίδας "Σύμβουλος Επιχειρήσεων")
