Τώρα που κατά τα φαινόμενα η όποια συμφωνία με την Τρόικα απομακρύνει τον κίνδυνο Grexit αρκετοί ακόμα επιστήμονες, καθηγητές και απλοί πολίτες εξακολουθούν να πιστεύουν πως η δραχμή θα ήταν η καλύτερη λύση. Ίσως γιατί θα ήθελαν να βιώσουν την θέση τους ως εναλλακτικό επακόλουθο της οργής τους. Σαν μία μορφής αντίδραση στην καθημερινότητά τους. Ας βιώσουμε λοιπόν μία φανταστική μέρα, μία ουτοπική καθημερινότητα δραχμής στην…Αχαΐα.
Καθοδόν για Πάτρα από Αθήνα. Η Εθνική οδός μισοτελειωμένη. Δεκάδες φορτηγά μπουλντόζες και ότι άλλο μηχάνημα, εγκαταλελειμμένα σκουριάζουν στις άκρες του οδικού δικτύου. Εργάτες πουθενά. Πλησιάζουμε προς Πάτρα. Η βενζίνη στο αυτοκίνητο τελειώνει αλλά κανένα βενζινάδικο δεν είναι ανοικτό. Βέβαια από την πίσω πλευρά κάποιοι επιτήδειοι με μπιτόνια πουλούν στην μαύρη αγορά την βενζίνη και το πετρέλαιο σε όσους λιγοστούς έχουν να ανταλλάξουν δολάρια ή ευρώ με …δραχμές. Αυτοκίνητα ελάχιστα στους δρόμους μίας βρόμικης και ερημωμένης πόλης. Ελάχιστοι ψάχνουν στους κάδους για τρόφιμα, ενώ έντονες είναι οι εικόνες από σπασμένες βιτρίνες σε όλους τους δρόμους. Η πάλαι ποτέ ανθούσα Ρήγα Φεραίου δεν θυμίζει τίποτα από το παρελθόν. Κλειστά μαγαζιά ή σπασμένες άδειες βιτρίνες. Βρόμα και δυσωδία παντού, ενώ έντονη η μυρωδιά από κάποια βαρέλια στις γωνίες όπου το βράδυ κάποιοι άναψαν φωτιές για να ζεσταθούν.
Δεν έχει νόημα να σταματήσουμε καθώς πηγαίνουμε προς Κάτω Αχαγιά. Το ίδιο σκηνικό και εκεί μόνον που τα πάντα πλέον είναι ξεραμένα. Καλλιέργειες, ελιές ή ότι άλλο παρήγαγε η περιοχή δεν υπάρχουν. Νεκρό τοπίο καθώς όπως μας είπαν χρήματα για σπόρους ή λιπάσματα δεν υπάρχουν. Ούτε βέβαια πετρέλαιο για τα τακτέρ. Εκτός από κάποιες «ξερικές» ελιές κανείς δεν γνωρίζει με τι θα τραφεί ο τόπος. Συνεχίζουμε το ταξίδι για Ερύμανθο και Καλάβρυτα. Ίδιο σκηνικό παντού. Στα δε Καλάβρυτα εκτός από ερημωμένα χωρία, ερημωμένο και γκρεμισμένο το κτίριο του Συνεταιρισμού Καλαβρύτων. Ανταλλακτικά για τα μηχανήματα δεν υπάρχουν. Ούτε βέβαια και η κατανομή πετρελαίου αφήνει περιθώρια για λειτουργία του εργοστασίου που δεν έχει την δυνατότητα να συνεχίσει να χρηματοδοτείται καθώς ούτε οι τράπεζες είναι ανοικτές, ούτε άλλα αναπτυξιακά κονδύλια υπάρχουν. Ακόμα περισσότερο. Η φέτα πώς να παραχθεί όταν τα «ζωντανά» είτε πέθαναν, είτε τα έσφαξαν για φαγητό; Όποια λίγα έμειναν παράγουν το λιγοστό τυρί για τις οικογένειες στα χωριά.
Κάνουμε την κατάβαση από τα Καλάβρυτα για την επιστροφή στην Αθήνα. Περνώντας από έξω από τον Συνεταιρισμό Αιγίου τα πάντα κλειστά. Με όση παραγωγή και αν μπόρεσαν να αναδείξουν τους πρόδωσαν οι μηχανές χωρίς ανταλλακτικά, αλλά και η αδυναμία να φέρουν υλικά συσκευασίας. Αποτέλεσμα η παραγωγή να σαπίζει και το εργοστάσιο να κλείσει. Στην πόλη του Αιγίου το ίδιο σκηνικό με την Πάτρα. Χάος….
Τώρα σκεφθείτε ανάλογες εικόνες σε όλη την χώρα.
Μία μικρή περιήγηση στην Αχαΐα της …δραχμής. Αυτή που ελπίζω να μην βιώσουμε ποτέ. Της δραχμής όμως, που αρκετοί πολιτικοί και δυστυχώς οικονομολόγοι της «μόδας της δραχμής», θεωρούν πως θα αποτελούσε την λύση στα προβλήματά μας. “Mε την δραχμή ζούσαμε καλύτερα” ισχυρίζονται οι ίδιοι. «Θα απογειωθούν οι εξαγωγές». « Αν πάμε στην δραχμή θα γίνουμε ανταγωνιστικοί. Θα έλθει η ανάπτυξη» είναι κάποιοι από τους ισχυρισμούς τους.
Δυστυχώς το πολιτικό σύστημα της χώρας δεν έδειξε διάθεση να προσαρμοσθεί και να προσαρμόσει τα δεδομένα προκειμένου να μην αποτελούμε τον διαρκή αδύναμο κρίκο της Ευρωζώνης. Ίσως βέβαια να ευθύνεται και το πολιτικό κατεστημένο της ίδιας της Ευρωζώνης που στην βάση πολιτικών ισορροπιών εμφανίσθηκε αδύναμο να επιβάλλει –όταν αυτό ήταν δυνατό- τις αναγκαίες προσαρμογές σε όσες χώρες δεν είχαν την κουλτούρα προσαρμογής. Ίσως αυτός είναι και ο κύριος λόγος που σήμερα η Ευρωζώνη κινδυνεύει. Το σίγουρο βέβαια είναι πως σε συνθήκες κρίσης εκείνοι που πάντα κερδίζουν είναι εκείνοι που είτε οδήγησαν στην κρίση, είτε είχαν αδυναμία να την αντιμετωπίσουν. Τα ισχυρά επιχειρηματικά και πολιτικά λόμπι και συμφέροντα με προσβάσεις και …εσωτερική πληροφόρηση.
