23 Δεκεμβρίου 1966, μέναμε ήδη δύο χρόνια στην Αθήνα, σε μια κεντρική συνοικία της Αθήνας με θαυμάσια διώροφα και τριώροφα νεοκλασσικά σπίτια που έμεναν αρκετοί συμμαθητές μου (Μακρυγιάννη-Κουκάκι).
Ήμουν ήδη δώδεκα χρονών και είχαμε σμυφωνήσει με τον φίλο μου Αντώνη που έμενε στην Νέα Σμύρνη να πούμε τα κάλαντα μαζί. Χριστούγεννα στην δική μου γειτονιά και Πρωτοχρονιά στην δική του. Έτσι τον έφεραν οι γονείς του να κοιμηθεί σπίτι μας, για να ξυπνήσουμε νωρίς, έπρεπε πριν τις επτά το πρωϊ να είμαστε στον δρόμο.
Εγώ που ήμουνα πιό θαρρετός κράταγα το κουτί για τις εισπράξεις και ο Αντώνης το τρίγωνο και η συμφωνία που είχαμε κάνει ήταν να τα λέμε όλα...κύριοι δηλαδή. Νύχτα βγήκαμε στον δρόμο. Τα δάχτυλα παγωμένα, δεν τα νοιώθαμε. Το χασάπικο και το μανάβικο δίπλα είχαν κρεμασμένες στην σειρά λάμπες αναμένες έριχναν άπλετο φως που έφτιαχναν μια όμορφη ατμόσφαιρα καθώς ανάμεσα είχαν στερεώσει κλαδιά από φοίνικες. Μας δέχονταν στα σπίτια και στα καταστήματα με χαρά και δεν είχαμε καμμία άρνηση του τύπου "μας τα'παν άλλοι". Δύο εικόνες χαραγμένες βαθειά στην μνήμη.
Η μία ήταν που μας ανέβασαν να πούμε τα κάλαντα (για γούρι) στην καρότσα μιάς τρίκυκλης πράσινης μοτοσυκλέτας που έκανε πιάτσα στην πλατεία Βεϊκου. Η άλλη που μας κάλεσαν σε ένα πλουσιόσπιτο να τα πούμε και στο βάθος σε ένα παιδικό δωμάτιο πλημμυρισμένο σε παιχνίδια και μπαλόνια ήτάν ένα παιδάκι συνομηλικό μας καθηλωμένο σε αναπηρικό καροτσάκι. Στο σπίτι αυτό μας έδωσαν χαρτονόμισμα αλλά φύγαμε με ένα κόμπο στον λαιμό.
Το μεσημέρι κάναμε ταμείο και διανομή και έτσι με το μερίδιό μου εγώ πήγα και αγόρασα ένα μικρό Χριστουγεννιάτικο δεντράκι, πήρα και στολίδια, δυό τρείς μπάλλες και μερικά στολίδια από χαρτόνι, πήρα και μπαμπάκι και μία φάτνη από χαρτόνι.
Τα πήγα σπίτι και τα στόλισα πάνω σε μία σερβάντα. Καθόμουνα δίπλα του με τις ώρες και θαύμαζα τα χάρτινα στολίδια.Την επόμενη βδομάδα πήγαμε στην Νέα Σμύρνη, αλλά δεν είχαμε τις αντίστοιχες εισπράξεις γιατί σε κάθε τετράγωνο είχε πολλά οικόπεδα χωρίς σπίτια, όπως και μερικά βοσκοτόπια. Ετσι τα Θεοφάνεια ξαναγυρίσαμε στο Κουκάκι... εκ του ασφαλούς. Σήμερα έχουν αλλάξει πολύ οι συνθήκες αλλά κάποια παιδάκια που θα μας χτυπήσουν το κουδούνι, ίσως να θέλουν να φτιάξουν ένα μικρό δεντράκι και στο δικό τους σπίτι η ίσως να θέλουν κάτι πιο αναγκαίο.
Μην τους πούμε αδιάφορα "μας τα'παν άλλοι".
ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ.
