Είναι θλιβερό. Δεν μπορεί να βλέπεις συνεχώς αυτούς τους αριθμούς, που πίσω τους κρύβουν ανθρώπινες ιστορίες πόνου, στεναχώριας, αδιεξόδων, καημού. Είναι τα νούμερα της ανεργίας !
Οι αδιάψευστοι μάρτυρες του κατήφορου μιας χώρας. Οι εργαζόμενοι που από την μια ημέρα στην άλλη έχει ανατραπεί ο μικρόκοσμός τους.
Είναι το καταραμένο χαρτί που σου πασάρουν και πρέπει να υπογράψεις. Είναι η άβολη στιγμή της κλήσης από τον υπεύθυνο, που με προσποιητό θλιμμένο ύφος, σε ενημερώνει πως η επιχείρηση αδυνατεί να σε διατηρήσει στο δυναμικό της. Πάντα με το πρόσχημα της παρατεταμένης οικονομικής ύφεσης.
Είναι η ώρα που λιγοψυχάς πριν βάλεις το κλειδί στην εξώπορτα , για να μπεις στο σπίτι. Να αντικρίσεις χαμογελαστά πρόσωπα , που ξέρεις πως σε λίγα λεπτά θα τα κάνεις να βουρκώσουν…
Περισσότεροι από 250 εργαζόμενοι, κάθε ημέρα έχασαν την δουλειά τους, τον μήνα που πέρασε. Εκατοντάδες συνάνθρωποί μας έζησαν τον εφιάλτη , που πίστευαν πως θα απέφευγαν.
Είναι οι γείτονες, οι φίλοι, οι γνωστοί, που βλέποντάς σε στον δρόμο στρέφουν το βλέμμα για να μην κοντοσταθείς, τους χαιρετίσεις και πρέπει να σου πουν πως έρχονται από τον ΟΑΕΔ, κρατώντας στο χέρι την κάρτα ανεργίας!
Πάνω από 7.500 οικογένειες τον Φεβρουάριο βιώσαν τι θα πει να μην υπάρχει την επομένη μεροκάματο. Να μην ξέρουν πως θα πορευτούν. Να μην γνωρίζουν από που θα εξασφαλίσουν τα χρήματα για φαγητό, για τα φροντιστήρια του παιδιού, για τις καθημερινές ανάγκες. Για τους λογαριασμούς που πρέπει να εξοφληθούν…
Μπορεί οι κρατούντες να βλέπουν το ποτήρι μισογεμάτο και να δεσμεύονται για τις καλύτερες ημέρες που έρχονται. Όμως οι αριθμοί είναι αμείλικτοι και όταν γνωστοποιούνται , τότε οι εξουσιαστές καταπίνουν την γλώσσα τους.
Γιατί τα επιχειρήματα φυλλοροούν μπροστά στα ανθρώπινα δράματα…
