Tης Γιώτας Κοντογεωργοπούλου
Ως παιδί ήταν ό,τι και ως ενήλικη: Απόλυτα ανήσυχη και απόλυτα συναισθηματική. Από το 25ο Δηµοτικό στην περιοχή Μαρούδα, µέχρι το 5ο Γυµνάσιο της Πάτρας και µετά το Κλασικό Λύκειο, υπήρξε η επιτομή του «δεν φοβάμαι» και ο ορισμός του «τολμώ».
Η φίλη των παιδικών και εφηβικών μου χρόνων, είναι αυτή που γέμισε τα αυτιά μας μουσική, από την εποχή των θρανίων μέχρι την εποχή του Rio by Night και της Issabela, όταν η Πάτρα ανακάλυπτε μια φωνή ευαίσθητη σαν γυαλί και δυνατή σαν μέταλλο που είχε έρθει για να μείνει.
Ήταν η κιθάρα στις εκδρομές, ο μονίμως ρυθμικός ήχος στο... μολύβι του μπροστινού θρανίου και όσο και αν διατυμπάνιζε ότι θα γίνει εισαγγελέας, άπαντες γνωρίζαμε ότι ο δρόμος θα την έβγαζε στη μουσική καθώς το ταλέντο δεν κάθεται στα έδρανα και νομοτελειακά, ξεσπά και ζητά τα... δικαιώματά του.
Η μουσική είχε εισβάλλει στο σπίτι της από νωρίς, από την καθηγήτρια μουσικής μητέρα της και αν και ο σπόρος είχε πέσει σε μια οικογένεια που αγαπούσε τις νότες, είχε βρει πρόσφορο έδαφος στην μικρότερη της οικογένειας, καθώς είχε ανιχνεύσει ένα πολύ ξεχωριστό ...λαρύγγι.
Η άνοδος στην Αθήνα και η δισκογραφία ήρθαν να επιβεβαιώσουν αυτό που πολλοί εκτιμούσαν: «δεν υπάρχει περίπτωση να μην κάνει καριέρα» και η μεγάλη της αγάπη, ο γιος της ήρθε για να της αποδείξει ότι είναι συγκλονιστικό από μια στιγμή και έπειτα να "νιώθεις την καρδιά σου να κατοικεί σε άλλο σώµα".
Η Ηρώ δεν υπήρξε το «καλό παιδί» των δισκογραφικών, ούτε το «καλό παιδί» της πιάτσας. Έχει ισχυρή γνώμη και προσωπικότητα και δεν έχει κανένα πρόβλημα να το εκφράσει. Δεν έγινε ποτέ άνθρωπος της πίστας, ούτε της νύχτας, καθώς εξακολουθεί να αγαπάει το πρωινό φως. Γράφει μόνη της τα περισσότερα τραγούδια της, τη μουσική και τους στίχους, βρίσκει κάτι από τον εαυτό της στο δεύτερο κοντσέρτο του Ραχµανινοφ, δεν κάνει βόλτα στις κοσμικές στήλες, δεν πίνει, δεν καπνίζει, έχει πάθος με το ψαροντούφεκο και τη ζωή, την οποία μερικές φορές αντιμετωπίζει με το μάτι του...εισαγγελέα που δεν έγινε.
Σήμερα το βράδυ, κλείνει 30 χρόνια πορείας και το γιορτάζει στην πόλη της στο Royal Theater με μια παράσταση που θυμίζει reunion παλιών συμμαθητών.
Συνειδητοποιώ με το που ακούω το 30, ότι μεγαλώσαμε χωρίς τελικά να έχουμε...μεγαλώσει. Το ίδιο ακριβώς πιστεύει και η Ηρώ.
30 χρόνια μετά, στην Πάτρα της εκκίνησης. Ποιό είναι το συναίσθημα;
«Η πάτρα είναι και θα είναι αφετηρία της ζωής μου μεγάλωσα έζησα την παιδική μου ηλικία και την εφηβεία μου και αυτό θα με ακολουθεί για όλη μου την ζωή σαν «θεια κοινωνία», σαν μετάληψη του κόσμου που άφησα όταν έφυγα από εκεί. Και εάν ποτέ χαθώ, θα ξέρω που ακριβώς πρέπει να γυρίσω για να βρω την αρχή μου. Εάν δεν ξεχνάμε από πού ξεκινήσαμε δεν θα χαθούμε ποτέ ολοκληρωτικά».
(η τάξη του κλασικού λυκείου. Η Ηρώ στην πρώτη σειρά, τέταρτη από αριστερά, με την άσπρη μπλούζα)
Ποιός είναι ο απολογισμός αυτής της πορείας, πώς μιλάει μέσα σου όλος αυτός ο καιρός;
«Η μνήμη είναι η απολογία μας για όσα έπρεπε ή δεν έπρεπε να συμβούν. Είναι πάντα εκεί μέσα στο μυαλό μας και μας θυμίζουν την παρουσία τους. Ο χρόνος δεν έχει και πολύ σημασία, όσο πως εγγράφηκαν μέσα μας όσα ζήσαμε. Το καλό είναι ότι νιώθω ακόμα πολύ νέα και πολύ δυνατή νιώθω ακόμα την παιδικότητα μου να πλανιέται στην γειτονιά μου αναζητώντας και τα άλλα παιδιά που παίζαμε μαζί. Αλλά το βλέμμα μου είναι πάντα μπροστά σε ότι έρθει. Και πια ο φόβος έδωσε την θέση του στην εμπειρία και αυτό είναι το πιο μεγάλο όφελος της ζωής μου. δεν μετανιώνω σχεδόν για τίποτα αλλά δεν κλείνω την πόρτα και σε οτιδήποτε έρθει. Δηλαδή ακόμα …ζω»
(Η Ηρώ στην εφηβεία)
Θυμάσαι την πρώτη σου live εμφάνιση στην Πάτρα;
«Ναι με θυμάμαι με πολύ μακριά μαλλιά και φουστάνι και θυμάμαι ότι ποτέ δεν ένιωσα κομπλαρισμένη πάνω στην σκηνή, απλά δεν είχα καμία κινητικότητα. Οκ δεν είναι αυτό απαραίτητο προσόν ενός τραγουδιστή. Θυμάμαι που οι γονείς μου δεν ήθελαν καθόλου αυτήν τη δουλειά και για μένα είχε πολύ πλάκα μιας και δεν επρόκειτο ποτέ να ασχοληθώ σοβαρά. Αργότερα έμαθα τη φράση: μεγάλη μπουκιά φάε μεγάλη κουβέντα μην πεις…»
(τραγουδώντας στην πλατεια Γεωργίου σε παντομίμα, τη διάρκεια του καρναβαλιού)
Άν ήταν να αλιεύσεις μέσα σε 30 χρόνια τον δικό σου μικρό θησαυρό, σε ποιά δουλειά θα σταματούσες;
«Είμαι δεινός ψαράς και ψαροντουφεκάς, άρα θα διάλεγα τα πιο καλά και τα πιο ουσιαστικά για την ζωή μου και για την ψυχή μου. Γιώργος Μαρίνος Αλέκα Κανελλίδου από συνεργασίες. Επίδαυρος πριν 4 χρόνια ήταν ότι πιο δύσκολο και ακριβές και τιθασευμένο έχω κληθεί να κάνω. Αλλά βγήκα από αυτό ένα σκαλοπάτι ψηλότερα στην συνείδηση μου και στην ψυχή μου».
Τι αποτελεί κινητήριο δύναμη για σένα και πηγή έμπνευσης; Ποιά είναι η διαδικασία στην οποία πρέπει να μπεις για να γράψεις ένα τραγούδι;
«Η παρατήρηση είναι αρκετή. Αρκεί να είσαι ευαίσθητος στα ερεθίσματα και όχι εγωκεντρικός. Αν έχεις μάτια ανοιχτά και ψυχή καθαρή και ακέραια τότε ενεργοποιείται το συναίσθημα και γεμίζεις με ένα φως που σε καθοδηγεί σε μονοπάτια που δεν είχες καν φανταστεί. Η έμπνευση δεν υπάρχει. Υπάρχει η αγάπη για την ζωή και για τους ανθρώπους και η αγάπη για την ύπαρξη και τη νομοτέλεια του σύμπαντος. Είναι μαγεία όλα αυτά όταν μπορείς να τα δεις».
(με τον Αδάμ Τσαρούχη)
Τι σημαίνει να είσαι μουσικός και τραγουδιστής σήμερα; Είναι κάτι σαν ...Οδύσσεια;
«Είναι τυχαίο και σπάνια προϋποθέτει ταλέντο. Προϋποθέτει σίγουρα καλές δημόσιες σχέσεις και καλή διαφήμιση που σημαίνει χρήμα. Αυτή είναι η πραγματικότητα του επαγγέλματος πλέον. Αλλά δεν είναι το μόνο επάγγελμα που συμβαίνει αυτό… απλά εμείς εκτιθέμεθα περισσότερο από άλλους επειδή τραγουδάμε και οι άλλοι δυστυχώς η ευτυχώς έχουν αυτιά και καρδιά.»
Η κρίση επιτέθηκε και στη μουσική; Και με ποιό τρόπο;
«Η μουσική είναι μόνο το αποτέλεσμα της λειτουργίας της κοινωνίας. Είναι ο καθρέφτης της αλήθειας μας. Οι καλλιτέχνες είναι τα είδωλά μας στον κόσμο που φτιάξαμε εμείς. Είμαστε και εμείς λοιπόν θύματα αυτής της αλήθειας. Βιώνουμε και εμείς την ανυπαρξία το φόβο, την ισοπέδωση αξιών και την αλλοίωση του ορισμού των εννοιών μιας ολόκληρης ζωής . Επιτέθηκε η κρίση στις συνειδήσεις μας και κατ επέκταση και στην μουσική. Τα αποτελέσματα όμως θα ειπωθούν από τους ιστορικούς γιατί εμείς ακόμα είμαστε μέσα σε αυτήν την δύνη».
Πώς αντιμετώπισες το σύστημα των δισκογραφικών; Θέλησαν να σε …αλλάξουν;
«Οι δισκογραφικές κι αυτές με την σειρά τους έχασαν την αίγλη τους και πια δεν εμπιστεύονται ούτε οι ίδιες τον εαυτό τους. Έχουν ένα μεγάλο μερίδιο ευθύνης λόγω της τάσης τους για εύκολο πλουτισμό. Παρόλα αυτά υπάρχουν κάποιοι μεμονωμένοι άνθρωποι που ακόμα αγωνίζονται στα μετόπισθεν. Δεν πιστεύω όμως πια ότι το μέλλον της μουσικής ανήκει στις δισκογραφικές. Αντίθετα πιστεύω ότι μέσα σε κάτι δωματιάκια μερικά παιδιά γράφουν τις σκέψεις και τον πόνο τους ή την χαρά τους και κάποτε θα έρθει η ώρα που θα μάθουμε τι έκαναν εκεί γιατί το διαδίκτυο έχει αυτό το καλό. Έφερε κοντά μας πράγματα που δεν θα μαθαίναμε ποτέ».
Υπάρχει ένα τραγούδι που σου είναι ...απωθημένο;
«Όχι βέβαια. Γιατί ό,τι θέλω το τραγουδάω στο πιάνο μου και είμαι μια χαρά χαρούμενη. Χα χα»
Ποια τραγούδια μιλάνε μέσα σου; Ή, να το πω αλλιώς, πώς επιλέγεις τα τραγούδια μιας μουσικής παράστασης;
«Τα διάλεγε από την στιγμή και από το χώρο που πρόκειται να τραγουδήσω , από την συνθήκη δηλαδή που μου προτείνεται. Θέλω να πω ότι η Πάτρα επειδή είναι η πάλη από όπου ξεκίνησα το ρεπερτόριό μου θα είναι εκείνο που θα με φέρει κοντά σε εκείνα τα χρόνια και θα μοιάζει με ένα reunion παλιών συμμαθητών. Όμως τίποτα δεν αποκλείει αλλαγές της στιγμής αφού όλα εξαρτώνται από την στιγμή. Αυτή είναι η μαγεία της δουλειάς μου».
Σύστησέ μου τον Αδάμ Τσαρούχη
«Ένας άνθρωπος από μια άλλη εποχή… με ευγένεια ψυχής, καθαρότητα ρομαντισμό και απλότητα. Ένας άνθρωπος ήρεμος και υπομονετικός. Ένας άνθρωπος κόντρα στην εποχή του. Ένας τραγουδιστής από μια άλλη σχολή, αυτή του Αττίκ. Νομίζω ότι από λάθος γεννήθηκε τώρα. Αλλά το γεγονός ότι είναι στον κόσμο του τον προστατεύει με έναν περίεργο τρόπο από την βρωμιά και την απροσδιόριστη ηθική της εποχής. Αυτό είναι το πιο ενδιαφέρον κομμάτι του. Ένας κάλος τραγουδιστής που είναι συμβατή η εικόνα με το άκουσμα και την αισθητική. Κι αυτό είναι από μόνο του σπάνιο»
Υπάρχει μεγαλύτερο... έργο τέχνης από ένα παιδί, το παιδί σου;
«Όχι και δεν πρόκειται να υπάρξει. Γι αυτό και δεν θεωρώ τα τραγούδια παιδιά μου, γιατί καταλαβαίνω την διαφορά…»
Το τελευταίο βιβλίο που σε συγκλόνισε;
«Του Μουκάι Xόρχε «Μια λυπητερή ιστορία, όχι και τόσο λυπητερή».
Άν γύριζες το χρόνο πίσω, θα έκανες την ίδια διαδρομή; Τι θα άλλαζες;
«Τι να αλλάξω; Ό,τι ήμουν ό,τι έκανα κι ό,τι υπήρξα ήταν εγώ… για κάποιο λόγο συνέβησαν όλα. Για κάποιο λόγο θα συμβούν όλα. Αυτό που μπορώ να σου πω με σιγουριά είναι πως τίποτα μα τίποτα δεν είναι τυχαίο. Και πως με όση αυτογνωσία διαθέτω, αγαπώ αυτό που έγινα και είμαι πολύ χαρούμενη για όσα δεν έγινα…»
Η σχέση σου με την πόλη και τους ανθρώπους της;
«Έχω πολύ καλές σχέσεις με την Πάτρα και τους Πατρινούς κατεβαίνω πολύ συχνά για να βλέπω την μητέρα μου και τον αδελφό μου που ζει και εργάζεται εδώ. Φυσικά εχω χαθεί από τις επαφές που είχα στο παρελθόν. Μεγαλώσαμε πια όλοι και το μάθημα μας είναι πως το παρελθόν δεν αλλάζει το μέλλον είναι άγνωστο, αλλά του σήμερα τα δώρα εάν τα θες, ζήσε το τώρα… και το τώρα μπορεί από μόνο του να είναι διαφορετικό γιατί εμείς το ορίζουμε και γιατί οι συνθήκες αλλάζουν διαρκώς. Ευελπιστώ λοιπόν ότι η πόλη μου με αγαπάει κι αυτή και αλλάζει κι αυτή όπως το επιτάσσουν οι καιροί.»
Τελικά, θα μας σώσουν οι παρέες, ο έρωτας, ή κάτι άλλο;
« Θα μας σώσει η αγάπη και η συνειδητοποίηση ότι μόνον εμείς μπορούμε να αλλάξουμε τον κόσμο αυτόν που δεν μας αρέσει όπως τον κάναμε. Να μην φοβόμαστε την ευθύνη. Να την αγαπάμε και να θεωρούμε δύναμη. Να σκεφτόμαστε να κρατηθούμε ζωντανοί κι αν φοβόμαστε να απλώνουμε το χέρι να ζητάμε βοήθεια».